‘Sommige mensen maken de wereld beter, gewoon door er te zijn.’ Ik weet wel dat Roger Vancraeynest zoveel meer was dan enkel mijn peter, maar ik ben toch verrast over zijn veelzijdigheid en hoe hij voor zoveel mensen iets anders betekende.

Hoe heerlijk het is, al die talen. De wonderlijke verwarring die ze teweegbrengen. En de liefde natuurlijk. Jan Mertens laat zich ontroeren door de talen en verhalen die elkaar kruisen in metro's en winkels.

Een derde van de vluchtelingen die de afgelopen drie jaar Europa binnen is gekomen, zijn kinderen. Maar ondanks de toename van het aantal kinderen op de vlucht is er bij onze politici tot op dit moment geen bewustzijn om hiervoor een gepast beleid op poten te zetten.

Iedere taal is geniaal op haar eigen onvervangbare manier. Wat ik walgelijk vind, is het Angelsaksische cultuurimperialisme. Cultuurimperialisme van elke taal trouwens, laat daarover geen misverstand bestaan.

Het is zowel tragisch als ironisch dat Netanyahu de chutzpa (het lef) had om te zeggen: ‘Je kunt de geschiedenis niet veranderen en de Holocaust niet ontkennen’. Dit is dezelfde man die het illegaal heeft gemaakt om Palestijnen te onderwijzen over de Nakba, de catastrofe, die hun ouders en grootouders overkwam.

De titel boven dit stuk is plagiaat. Het auteursrecht komt toe aan de heer Jambon, minister van Binnenlandse Zaken. Of het nu gaat om terreur, justitie, migratie, Brussel of welk onderwerp dan ook waar hij geen verstand van heeft, telkens ontwaart Zijne Excellentie “van die dingen”.

Twaalf keer per week aanschuiven aan een banket om zaken te doen. Trop is teveel, zou een Belg zeggen. Niet zo in China.

Wat doe je met de vrienden die je graag ziet, maar die regelmatig problematische opmerkingen maken dingen zeggen? Of familie? MO*columniste Sabrine Ingabire heeft voor zichzelf een aantal grenzen gelegd.  Maar die zijn vanzelfsprekend arbitrair.

In het huidige politieke klimaat waarin duidelijk kant wordt gekozen en het kamp gebarricadeerd wordt, kan MO* columniste Bieke Prunelle niet anders dan heimwee krijgen naar het consensusmodel van weleer. Over de kracht van het sociale middenveld.

Deze column is geschreven na de aflevering van “Voetbal Inside” waarin Nederlandse voetbalanalisten lachten met de moedige Bo van Spilbeeck. Over hoe deze humor problematisch is. Aya Sabi stelt zichzelf de vraag voor wie deze mensen nu eigenlijk tv maken?

MO*columniste Bie Vancraeynest vraagt zich af wat we eigenlijk bereiken met het per se in stand willen houden van woorden die voor een deel van de bevolking als kwetsend of denigrerend worden beschouwd.

Is traag een luxe? Moet je alles uit het leven halen wat erin zit? Of is luxe misschien wel tragisch?