Een brief aan een andere soort schept een speciale afstand die helpt om dingen scherper te stellen

‘Het is niet dat je je wensen voor werkelijkheid moet nemen. 2017 was allesbehalve een gelukkig jaar en wie nog durft te kijken en te luisteren zal niet bijster opgewekt 2018 binnenstappen.’

‘Er wordt gezegd dat mensen geboren in het jaar van de hond uitmunten in trouw, loyauteit en bovenal kampioenen zijn van goede doelen. Misschien zorgt dit voor een kantelmoment voor Chinezen met een beperking’, schrijft MO*columniste Ching Lin Pang. 

Het kerstfeest is de perfecte gelegenheid om te dansen met de hele familie, vindt MO*columniste Sachli Gholamalizad.

‘De manier waarop vluchtelingen worden ontmenselijkt is niet acceptabel, zeker niet gegeven de Belgische geschiedenis’, schrijft Anya Topolski in een “kerstboodschap”. 

Er wordt me vaak verweten dat ik witte mannen niet rustig laat genieten van hun white male privilege -maar dan met andere woorden- en dit wilde ik die avond vermijden.

Als een samenleving het informeren van haar burgers helemaal aan de markt over laat, kan dat nefaste gevolgen hebben.

Het einde van het jaar gaat traditioneel gepaard met lijstjes, terugblikken op wat we achterlaten, vooruitkijken naar wat ons te wachten staat en wat we stellig anders en beter zullen doen. Het heeft iets aandoenlijks, hoe we er elk jaar bereidwillig en met open ogen in lopen, vol valse verwachting en hernieuwde hoop. 

Zorgen voor een grote aanwezigheid van echt nieuws, zodat nepnieuws geen bedreiging kan vormen. Dat evenwicht realiseren, is onze opdracht. Daar zijn tijd en middelen voor nodig. Maar zelfs in wanhopige omstandigheden waarin de leugen waarheid werd, bleven mensen bouwen aan het evenwicht. We moeten dus niet klagen, maar met dubbel zoveel passie op ...

Wat ik van de islamisering vind, vroeg ze in een verlaten café in Hasselt. De barman droeg een geldgordel. Ik beeldde me in dat er punten aan zijn laarzen groeiden. Het Wilde Westen. Daar bevind ik me, dacht ik.

‘Wij zijn niet de generatie van de bom, maar de generatie van informatie. En die is niet om vrolijk van te worden.’

Wat als niet fakenews, maar commercialisering en de toegenomen afhankelijkheid van ondoorzichtige techbedrijven de kern van het probleem van de journalistiek is?