We maken een ruk naar onkies rechts mee, schrijft Michael De Cock in zijn column. Dat is de laatste weken alleen maar duidelijker geworden, getuige onder meer de statements van Theo Francken inzake migratie. Deze onrustwekkende verrechtsing blijven negeren of verzwijgen is echter een vergissing.  

Woede heeft wel degelijk z’n plaats en nut, zoals wel meer onprettige emoties. Woede doet bewegen. Het is een van de krachtigste vormen van communicatie en een motor van verandering. Columniste Bieke Purnelle brengt daarom een ode aan de woede.

Sabrine Ingabire kan zich voorstellen dat sommige mensen met ongeloof de stukken over het voorval van Sarah in Pukkelpop lazen. Dit was voor haar niet het geval. Wat maakt het verschil? Kleur. Een persoonlijk getuigenis.

Wat zou de stilte kunnen betekenen in een tijd van gekwebbel en klimaatverandering? Het zou een interessante vraag kunnen zijn. Misschien is de vraag wel genoeg.

Samira Attilah vraagt een vluchteling waarom hij liever leeft zonder voorzieningen en opgejaagd door agenten. Na zijn pijnlijke antwoord besluit ze enkele scherpe vragen te richten aan staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken.

Deze zomer besloot Bie Vancraeynest een persoonlijk archief te maken. In een tiental dozen van de Hema sorteert ze dingen en documenten waaraan ze gehecht is. Er zijn dozen die horen bij eerdere jobs, vorige huizen, ex-vriendjes. Dozen die de naam krijgen van de kranten en bladen waarvoor ik schrijf. Dozen waarin een verder verleden ...

Kinderen in gesloten centra, vluchtelingen naar oorlogslanden deporteren, samenwerken met dictators en milities. Het zijn een voor een schendingen van mensenrechten en internationale verdragen. Een mens vraagt zich af hoe lang het duurt eer een land onder internationaal toezicht geplaatst wordt, of hoeveel stappen Theo Francken nog verwijderd is va ...

Uw aandacht graag voor een dun boekje. De toon is vriendelijk, het verhaal genadeloos. Hoffelijk deelt de auteur, Kishore Mahbubani, oorvijgen uit en geloof me vrij, ze zinderen nog lang na.

Walter Zinzen stoot in een familiealbum op een foto van zijn grootouders aan zee. Dat nostalgisch moment mondt uit in een heel actueel debat waarin niet enkel korancitaten aangehaald worden.

Het verhaal van de jonge voetballertjes die enkele weken vastzaten in een ondergestroomde grot in Thailand, is een droomscenario voor een film. Maar wie gaat de hoofdrollen spelen? Toch geen Hollywoodacteurs, vraagt MO*columniste Ching Lin Pang zich af.

Relevant zijn en de wereld redden, iedereen doet het op zijn manier, schrijft Michael De Cock in zijn column. Joachim Pohlmann en Jonathan Holslag gaan alvast hij het leger om hun steentje bij te dragen. ‘Als dié twee het vel van het land moeten redden, dan zijn we eraan voor de moeite.’

Terwijl haar medemensen puffen en kreunen op de warmste zomerdagen, gaat MO* columniste Bieke Purnelle gezwind aan het huppelen van zodra het kwik boven de Belgische gemiddelden uitklimt. Bij de huidige hittegolf krijgt ze het wel heel warm onder de voeten.