Honger doet leven

Het lot van de twaalf Thaise voetballertjes en hun hulptrainer, die gedurende twee weken in erbarmelijke omstandigheden in een ondergestroomde grot in Noord-Thailand vastzaten, gevolgd door een miraculeuze redding heeft menige harten beroerd. In de internationale kwaliteitsmedia wordt een negentiende-eeuws archaïsch aandoend vocabularium uit de kast gehaald: heldendom, ééndracht, vriendschap, onbaatzuchtigheid, uithoudingsvermogen, dankbaarheid.

De heldhaftigheid van het Thaise reddingsteam - dat bovendien één lid tijdens de operatie verloor - aangevuld met internationale duikers, wordt alom geprezen. De solidariteit van de plaatselijke en de internationale vrijwilligers is ongezien. De eendracht van de ouders, die hulptrainer Ek een hart onder de riem staken in plaats van hem de schuld te geven, dwingt respect af.

Een ex-monnik als hulpcoach, die alles doet om zijn jongens in leven te houden door hen allerhande overlevingstechnieken aan te leren en tenslotte op haast miraculeuze wijze gered worden, is een droomscenario voor een succesvolle film.

Een ex-monnik als hulpcoach, die alles doet om zijn jongens in leven te houden door hen allerhande overlevingstechnieken aan te leren en tenslotte op haast miraculeuze wijze gered worden, is een droomscenario voor een succesvolle film. Vooral omdat realiteit fictie overtreft.Ook hierop is alvast veel reactie gekomen op de sociale media. Wie wordt in de kijker gezet? Het duikersteam en dan vooral de internationale duikers, die een cruciale rol hebben gespeeld in de opsporing en evacuatie van de “wilde evertjes”? Of de Thaise overheid, die de regie van de operatie strak in de handen hield en op doortastende wijze de raad en hulp inriep van iedereen: zowel van internationale duikers als van de lokale bevolking omwille van hun terreinkennis? De

De veertienjarige Adul Sam-on is op zesjarige leeftijd weggegaan uit de Wa-staat in Myanmar. Dit gebied is een soort van niemandsland, waar het plaatselijk Wa-volk verwikkeld is in een langdurig guerilla-conflict met Myanmar en overleeft met inkomsten uit opium en van metamfetamine. Dit is niet bepaald een gunstige omgeving om op te groeien en iets van je leven te maken. Daarom hebben zijn ouders, die zagen dat Adul heel wat in zijn mars had, beslist om hem toe te vertrouwen aan de dominee en diens vrouw van een kleine parochie in Mae Sai. Hij werd ingeschreven in het plaatselijk schooltje, de Ban Wiang Phan School.

De helft van alle leerlingen heeft een etnische achtergrond en 20% is staatloos. Een concentratieschool of een superdiverse school, zeg maar.

Hij was er niet de enige buitenstander. De helft van alle leerlingen heeft een etnische achtergrond en 20% is staatloos. Een concentratieschool of een superdiverse school, zeg maar. Toch horen we hier een ander geluid. Volgens de directie van de school leggen staatloze kinderen een gezonde vechtlust aan de dag om te excelleren op vlak van studie, sport en gemeenschapszin. Op die manier bouwen ze zelf aan een betere toekomst dan hun ouders. Ze krijgen door hard werk gratis onderwijs en gratis eten op school.

Van Adul wordt gezegd dat hij tot de top van de top behoort. Dat verklaart waarom hij een doorslaggevende rol heeft gespeeld in de communicatie tussen de jongens en de Britse duikers. Hij was de enige van de groep die Engels sprak naast Thai, Birmees, Mandarijns en de Wa-taal. Zelfs na bijna twee weken totale ontbering verloor hij zijn kalmte niet. Hij vroeg in keurig Engels om eten en hoe lang nog ze te leven hadden. Toen een vriendje hem aanporde dat hij zeker niet moest vergeten om eten te vragen antwoordde hij droogjes: “Ik heb het al gevraagd”.

Ook toen de jongens in het ziekenhuis kort een dankwoord zeiden aan hun redders en de rest van de wereld, deed Adul zijn interventie in het Engels en het Thai, terwijl hij een zelfgetekende schets toonde van de van de jongens in de grot.

Ook de hulptrainer Ekkapol heeft geen officiële papieren. Hem is nog een triester lot toebedeeld. Hij behoort tot het Shan-volk. Toen hij op jonge leeftijd wees werd, had hij geen andere keuze dan zijn toevlucht te zoeken in het klooster, waar hij tien jaar verbleef. Zijn eerste taak was de opvang en begeleiding van jonge novicen. Het is wellicht door de ervaringen die hij opgedaan heeft tijdens zijn monnikenverleden dat hij erin geslaagd is om samen met de jongens de insluiting in de grot te overleven.

Zelf zou hij zich naar verluidt zo schuldig gevoeld hebben dat hij de grot niet uit wou. Dit heeft prompt geleid tot een golf van steunbetuiging van de ouders aan zijn adres. Eén ouder schreef: “Aan coach Ake, de papa’s en mama’s zijn niet boos op jou…Dank dat je zorg draagt voor onze kinderen. Coach Ake, jij bent de grot ingegaan met hen, en jij moet er met hen uitkomen, en ongeschonden”.

Moraal van het verhaal. Het speelt zich af in het grensgebied tussen Thailand, Myanmar en Laos, een niemandsland met etnische spanningen, oorlogsvoering en illegale handel. In Thailand leven er ongeveer 440.000 staatlozen als gevolg van etnische conflicten in Myanmar. Dit is niet meteen de meest ideale achtergrond om op te groeien. Anderzijds toont het voorbeeld van Adul dat een mens met een nederige afkomst over wilskracht beschikt en zichzelf kan overtreffen in een context met de juiste factoren.

Dit is een verhaal van hoop. Staatlozen en andere minderbedeelden zijn geen slachtoffers en evenmin vijanden. Ze zijn mensen, die een goed en betekenisvol leven nastreven. Om dat te bereiken willen ze graag een inspanning doen en het beste van zichzelf geven. Is dit geen aantrekkelijk scenario voor een film van de toekomst?