Tien leerlingen zitten in de OKAN-klas van Wereldblogger Lies Gallez. Negen nationaliteiten, vier religies en negen moedertalen brengen ze er elke dag samen. Behalve het onder de knie krijgen van een nieuwe taal, leren ze er ook letterlijk en figuurlijk hun weg vinden in hun nieuwe land. 

‘Aankomen in een nieuw land, met een nieuwe taal is alsof je analfabeet geworden bent. Je voelt je als een grote baby.’ Zo omschrijft Marcela uit Colombia haar leerproces als anderstalige nieuwkomer in België. Momenteel gaat het nog gepaard met pijnlijke en ongemakkelijke momenten, maar ooit zal ze eraan terugdenken en ermee kunnen lachen.

Lies Gallez leerde als leerkracht aan anderstalige nieuwkomers de achttienjarige Malinese vluchteling Omar kennen. Voor zijn uitzetting naar Duitsland door de Dublinprocedure, zat de weesjongen twee maanden vast in het gesloten centrum 127Bis. Lies zocht hem daar op. 

Lies Gallez is ongerust. Omar, een negentienjarige Malinese jongen die ze een jaar geleden leerde kennen, verdween enkele weken geleden van de radar. Zijn gsm-nummer is afgesloten. Via Instagram en facebook is hij niet meer te bereiken. In zijn laatste berichten galmde het van de wanhoop en onmacht. 

Meer dan drie jaar moest een jonge Afghaanse vluchteling het stellen zonder een woord van nieuws over zijn familie die in zijn geboorteland was achtergebleven. Tot hij een antwoord kreeg op de brief die hij zo lang geleden naar zijn ouders had gestuurd.

Ik ontmoet Amir* op de speelplaats, waar hij met gebogen hoofd tegen een muur leunt. Ik zeg zijn naam. Hij reageert niet. Ik weet niet of ik het juist uitspreek. En ik besef dat dit eigenlijk het begin van alles is: ik weet zo weinig over hem.

Een jaar geleden leerde Lies Gallez de Malinese vluchteling Omar kennen. Omar ontvluchtte zijn land en kwam via een omweg in België terecht. Maar omdat zijn vingerafdrukken in Duitsland werden genomen, werd hij in het kader van de Dublin Verordening naar dat land teruggestuurd.

​Op weg van kantoor naar huis zonet luister ik naar de radio en spits mijn oren wanneer men een burgemeester aan het woord laat over de acties tegen “transmigranten” in zijn gemeente.

Terug naar school. Voor minderjarige vluchtelingen is alles net iets moeilijker. Ook de eerste schooldag en de lange aanloop er naartoe. Denise De Bondt is voogd van “Niet Begeleide Minderjarige Vluchtelingen” en getuigt over hun wel en wee. 

‘Bijna al mijn jongeren zijn momenteel als vrijwilliger aan het werk op zomerfestivals. Toen ik eens ging kijken, zag ik ze stralen en genieten!‘ Denise De Bondt is voogd van “Niet Begeleide Minderjarige Jongeren” en getuigt over het wel en wee van deze jongeren. 

De ramadan is een maand van zelfdiscipline en bezinning, met het oog op fysieke en mentale zuivering door zichzelf te onthouden van wereldse deugden. De heilige maand vormt daarnaast ook een moment van samenzijn, van betekenis en gezamenlijke zingeving die mensen dichter bij elkaar brengt. Om al deze redenen zetten wij ons in onze leefgroep voor mi ...

Ik vernam enkele weken geleden dat onze manier van samenleven “superieur” is aan alle andere en ik haalde in eerste instantie mijn schouders op om zoveel onzin. Maar gaandeweg blijf ik me meer en meer ergeren, vooral aan de onvoorstelbare arrogantie die één zin, uitgesproken door een vooraanstaande politica, met zich ...