Kadhafi wacht op ons

 Zoals zo vaak in grensdorpen, hangt er onguur tuig rond, dat wellicht een cent bij verdient aan de smokkel: ‘van de camion gevallen’ gsm’s en andere elektronica, ‘zwarte’ diesel die in blauwe vaatjes overal langs de weg te koop staat en diesmeer. Het zal alweer ruim twee uur duren vooraleer we de grens voorbij zijn, want Europeanen - en zeker journalisten - maken ze het knap lastig.
Nu ja, in vergelijking met de vereisten waaraan een Afrikaan moet voldoen om Shengen-landen binnen te komen (op uitnodiging, een gevulde bankrekening hebben in eigen land, enzovoorts), valt onze calvarie hier best mee. Omdat het deze keer wel erg lang duurt, wil ik onze tentjes uit de auto halen en ostentatief op de parking beginnen opzetten. Kwestie van een statement te maken. Net op dat ogenblik klopt onze ‘escorte’ tegen het raam. Afin escorte.
Geen bevallige vrouw van lichte zeden, maar wel drie kloeke kerels die ons zullen begeleiden naar ons hotel en daarna wellicht ook nog. Eén van hen spreekt Engels en stelt zich voor als ambtenaar van het Departement for Foreign Media. Zonder hun fiat, krijgt geen enkele buitenlandse journalist een werkvisum voor Libië.
We waren aardig verrast dat we op korte tijd - ’slechts’ vier weken - aan deze laisser-passer zijn geraakt en ook al beperkt zo’n escorte je bewegingsvrijheid als journalist, het lijkt nog best mee te vallen. Een ploeg van ZDF heeft onder de vleugels van het Media-ministerie zelfs onlangs een stuk gedraaid rond illegale migranten in Libië, dus is politiek niet helemaal taboe. Het thema speelt natuurlijk wel in de kaart van Kadhafi, die al eerder zei dat er twee miljoen zwarte Afrikanen aan de poorten van Europa staan te drummen en dat Libië er geen weg mee weet. Maar wij willen dus over olie schrijven, ‘gewone’ en plantenolie.
Als we na een helse rit - we zijn verondersteld onze escorte te volgen en dat heeft meer iets van rodeo dan van autorijden - aankomen bij een tankstation van ‘Oil Libya’ (lees ik dat goed in het Arabisch? Naft Libya?), slaan onze stoppen door. Dat het goedkoop tanken was, wisten we, maar zo goedkoop? 0,170 dinar voor één liter diesel!? We vullen onze tank voor in totaal 9 Libische dinar (LD), nog niet eens 7 euro. Misschien verklaart dat ook enigszins de rijstijl van de Libiërs.
Van eco-driving hebben ze hier alvast nooit gehoord: optrekken doen ze plankgas, ‘pinken’ doen ze niet en de vier ‘pinkers’ opzetten doen ze zodra ze een voorligger willen dubbelen. Komt er een tegenligger, dan schuiven ze zelfs niet weer in, maar trachten ze de wagen die ze net aan het dubbelen zijn, nog weg te drummen en in het slechtste geval op het grind te jagen. Als journalist moet je dus niet proberen je escorte af te schudden om de handen vrij te hebben. Je loopt meer risico zelf afgeschud te worden.
http://www.emissionimpossible.be/