Onzichtbaar in Kandahar

Vandaag heel veel mensen gezien en gesproken, van hulpeloze vluchtelingen uit Helmand tot de Brigadier Generaal van de 205de brigade Heroes van het Afghan National Army, met daartussen in journalisten, ngo-mensen en hoge ambtenaren. Bovendien nogal wat tijd geïnvesteerd in het vinden van een retourticket. am Air laat het definitief afweten, Ariana gaat niet op tijd en Safi Air heeft al wel een kantoor, maar nog geen vluchten.
Dan maar naar het leger, die vliegen dagelijks tussen Kandahar en Kaboel -maar in het vooruitzicht van Eid volgende week zijn er meer dan 500 mensen die van Kandahar naar Kaboel willen met de militaire toestellen. Dus, ondanks een gehandtekende en gestempelde brief van de generaal-brigadier: een no-go. Maar er is een oplossing in de maak. Come and see next blog!
Vandaag twee knallen in de buurt. Een ontploffing, maar ik ben niet terplekke geweest. De tweede was vlakbij, maar het bleek een klapband te zijn. Je wordt wel de hele tijd op strak aangespannen zenuwen geplaatst in deze stad. Een eerste interview maakte dat meteen duidelijk. Toen we eindelijk de juiste steeg gevonden hadden waar onze gesprekspartner woont en Salih uitstapte, volgde ik hem -uiteraard. Niet zo vanzelfsprekend in Kandahar. Ik werd meteen terug op de achterbank gezet. Deur op slot. De gast kwam gewoon mee naar het hotel. Dat kan ook, maar het is niet mijn gewoonte. Maar orders zijn orders, had ik me voorgenomen.
Gelukkig was het niet de hele tijd van dattum en kon ik vandaag toch op heel veel verschillende plaatsen uitstappen en praten met mensen in hun eigen huizen, tenten of kantoren. Al was de laatste stopplaats weer een herinnering van waar we zijn: de ngo had vorig jaar zijn zijn bordje van de straat moeten halen omdat de Taliban -die zeer aanwezig en actief zijn in de stad- hadden laten weten dat zij er niet mee gediend waren.
Om mezelf een beetje minder zichtbaar te maken heb ik een doek omgewikkeld die ik in de moeilijkste straten of pleinen ook over mijn hoofd trok. Nauwelijks genoeg, natuurlijk, maar als het niet helpt, het schaadt zeker niet. Er zijn anderen die echt onzichtbaar zijn in Kandahar: de Taliban, en de vrouwen. Van elke tien mensen op de straat is er nog niet één vrouw.
En die enkele vrouw is dan uiteraard onzichtbaar gemaakt onder haar boerka. Iemand zei dat de Taliban er niet in geslaagd waren om het platteland te ontwikkelen, maar wel om de stad op te schuiven in de richting van het platteland. Dat is zeker waar voor vrouwen, en dat is geen goed nieuws voor hen.
Kandahar is nog veel meer dan Kaboel een kleibruine stad, arm, uitgedroogd… en gefrustreerd met de huidige regering. Het blijft boeiend om te horen hoe iedereen heel uitgesproken opinies heeft over de regering, de opstand, de aanwezigheid van de internationale troepenmacht, de krijgsheren… President Karzai zou niet blij zijn als hij zijn mensen zou horen -in plaats van zijn adviseurs die te vaak een naakte keizer de straat opsturen.