Kandahar ligt vlakbij Pakistan

Salim, die me oppikt na heel wat over en weer getelefoneer, heeft meer opbeurend nieuws. De weg waarover we rijden, zegt hij, wordt hier Bagdad Road genoemd. Omdat er zo vaak aanslagen plaatsvinden. Daar is nu niets van te zien. Allerlei winkeltjes en ateliers draaien op volle toeren, de file is stevig ook al zijn we nog maar kort na de middag. Niet weinig felgekleurde vrachtwagens uit de Pakistaanse zusterstad Quetta schuiven aan. Het verrast me telkens weer hoe dagelijks de wereld er kan uitzien midden het geweld.
Kortom: ik ben dus in Kandahar aangekomen. De vlucht van 9 uur was uitgesteld naar 11 uur, dat was me gisteren al verteld toen ik nog eens belde naar Ariana Airways om bevestiging van mijn waiting-list ticket te vragen. Ik was gelukkig vroeg naar de luchthaven gegaan en had de naam van de eindverantwoordelijke van Ariana in de luchthaven. Dat hielp toen ik vanwege mijn wachtlijststatus opzijgezet werd. Mijnheer Fatah was vlakbij en zorgde op staande voet voor een instapkaart.
Iets meer dan een uur doet het vliegtuig over de kleine 500 km, over een adembenemend landschap van ruwe bergen, scherpe sneeuwtoppen en golvende woestijn. Onderweg een klein staaltje globalizering: in plaats van een Afghaans brood met een potje thee, krijgt iedereen een pakje koekjes met een brikje sinaasappelsap. Meer bepaald: een pakje Prince koeken van LU, gefabriceerd in Pakistan, en het fruitsap kwam uit Turkije.
Qatub, een van de forse Pathanen waartussen ik dankzij mijnheer Fatah terechtkwam, meldde vol trots dat hij verwant is met presidetn Karzai. Zijn clannaam is dan ook Popalzai. Hij probeert me een paar basiszinnen Pathaans te leren (‘Ik ga naar Kandahar’, bijvoorbeeld, maar mijn geheugen besliste even later dat het niet de moeite is dat te onthouden eenmaal aangekomen).
En verder wil hij dat ik besef dat alle kwaad in Kandahar en de rest van het land afkomstig is uit Pakistan. Waarop zijn vader voorover buigt en zegt: ‘Not Pakistan, but Fuckistan’. Pathanen staan niet echt bekend om hun subtiele humor. Maar het zegt in elk geval hoe groot het imagoprobleem van Pakistan is geworden. Als de ondernemende Pathanen het eens zijn met de inlichtingendiensten van de hele wereld, dan tikt de klok voor Zardari in Islamabad om zijn probleem op te lossen.
Of en wanneer ik terug in Kaboel geraak, is nog een beetje onzeker. Kam Air heeft een vliegtuig van 150 zetels verkocht, maar verwacht dinsdag een toestel met slechts 100 zetels. Alternatieven: Ariana, of de diensten van de VN, of een militaire vlucht met eventueel een helicopter. Cross your fingers.