[blog] Saturday Night Fever

‘Je begint in Lahore?’, vroeg Shada Islam van het European Policy Center in Brussel. ‘Uitstekend. Vergeet dan zeker niet eens langs te lopen bij de Soefi-schrijnen, want daar leeft de islam zoals we die in Pakistan kennen en appreciëren.’
De daad bij het woord gevoegd, spendeerde ik deze zaterdagavond deels in het schrijn van Data Ganj Bakhsh Hajveri en deels in de Badshahi moskee. Data Ganj Bakhsh Hajveri is een soefi heilige uit de 11de eeuw, afkomstig uit Gahzni, in het huidige Afghanistan. Het complex is een wat vreemde combinatie van een klassiek gebouwd, klein schrijn en een moderne jaren-zeventig-moskee, die van zowel van buiten als van binnenuit de indruk van een vertrekhal van een vlieghaven oproept -gelukkig zonder de irritante aankondigingen en zonder de nog irritantere alomaanwezige shops. Een man die me opsleeptouw neemt vertoont lichte gelijkenissen met de Emir van de jihadi’s, Osama zelve. Wie weet, na een lichte verjongskuur en wat goddelijke interventies?
De sfeer in en rond het schrijn is opvallend relaxed en verdraagzaam. Niemand neemt aanstoot aan mijn camera, en slechts een enkeling wil meteen weten wich country. Een van die uitzonderingen is Mohammed Noman. Hij en Elmas Baig nemen me mee naar hun kantoortje in de kelderverdiepingen van dit complex om te vertellen over hun werk met weggelopen kinderen, straatkinderen en mishandelde kinderen. Een religieus project met steun van de provinciale overheid. Als ik vraag naar de aanpak, antwoordt Noman dat ze eerst een formulier invullen -we zijn hier tenslotte in Zuid-Azië!- en dan beslissen wat er verder gebeurt: verwaarloosde kinderen worden in een instelling geplaatst, weggelopen kinderen teruggebracht naar huis. Als er sprake is van mishandeling, wordt een gezinstherapie opgelegd.
De Badshahi moskee is een van de grootste islamitische gebedsplaatsen in de wereld, zegt mijn eenzame planeet. Imran, die aan mijn zijde kleeft, is minder bescheiden. Dé grootste moskee, zegt hij beslist. In elk geval is de ruimte tussen de muren en de vier minaretten indrukwekkend groot, en bij valavond bijna helemaal leeg en zalig rustig. Nu de zon al een tijd niet meer op de steenrode plaveien schijnt, schroei ik zelfs mijn zolen niet -ik herinner me dat nog levendig van in 2001. De nationale dichter, Mohammed Iqbal, ligt hier begraven. De hele plek ademt trouwens de combinatie van geloof en streven naar schoonheid, een soort mystiek die door de taliban nog heviger bestreden en gehaat wordt dan het simpele ongeloof van het Westen. Toch lijkt die soefi-sfeer nog alive and kickin’ in Lahore -ook al zie ik toch opvallend meer gezichtssluiers dan acht jaar geleden.
Morgen heb ik een afspraak met M.S. Umar, de directeur van de belangrijke Iqbal Academy. Benieuwd hoe hij de huidige toestand leest.