De Afghaanse gemeenschap in Antwerpen (en in België) is overwegend jong, mannelijk en alleenstaand. En gekwetst door een gewelddadig verleden. Moeten we ons zorgen maken over de jongens? Krijgen de meisjes kansen? Een portret van een nieuwe generatie Antwerpenaren, met dubbele A.

Meer dan veertig jaar oorlog in Afghanistan jaagt een groeiend aantal Afghanen op de vlucht. Ook in België neemt hun aantal toe, en in Antwerpen vormen ze intussen de vijfde nationaliteitsgroep. MO* zocht hen op in de koekenstad. Wie zijn ze? Wat drijft hen? Waarvan dromen ze?

Al lijkt het zo in de meeste media: Europa is niet de enige bestemming die migranten voor ogen hebben. Ook in Saoedi-Arabië zien velen hoop op een betere toekomst. Dat de realiteit anders is, en dat ze eerst door het door oorlog verscheurde Jemen moeten, weten ze vaak niet.

Een kwetsbaar bestaan in onzekerheid doet honderden mensen zonder papieren overgaan tot ‘een politieke actie’. Ze bezetten de Begijnhofkerk in Brussel en de cafetaria van de ULB en vragen een regularisatiecampagne. ‘Ik voel me als een crimineel in de elf jaar dat ik hier ben.’

Zo vaak en zo vroeg het kan, worden niet-begeleide minderjarige vluchtelingen in een pleeggezin opgenomen. Dat dit niet alleen voor de kinderen zelf van onschatbare waarde is, daarover getuigen ook pleegouders. ‘Gezinnen vormen een warme, vaste basis die kinderen zonder basis nodig hebben.’

Door de nefaste impact van overbevissing op de lokale economie zien Senegalese jongeren weinig andere mogelijkheden dan zich aan de gevaarlijke overtocht naar de Canarische eilanden te wagen. ‘Senegal heeft alles: zee, landbouw, maar jongeren sterven als vissen.’

Enkele vluchtelingen op het Griekse eiland Lesbos brengen zelf al filmend verslag uit van de ellende ter plaatse: van de barre omstandigheden in het kamp, de brand in Moria begin september en het inferno dat erop volgde. MO* mocht meekijken naar beelden van de plek waar media niet meer bij (mogen) zijn.

De Maltese regering probeert koste wat het kost migranten op zee te houden — soms wekenlang — of terug te sturen naar Libië. Dat het land daarbij wetten, schendingen van de mensenrechten in Libië en menselijke drama’s negeert, lijkt een vervelende bijkomstigheid. 

Als burgemeesters zouden regeren, zou de wereld er dan anders uitzien? De Amerikaanse politicoloog Benjamin Barber dacht van wel, het Nederlandse Utrecht bewijst dat het zo is. Een stadsverhaal over menslievendheid maar ook over eigenbelang.

De brand in Moria is uitgewoed en de Griekse autoriteiten zetten een nieuw, tijdelijk kamp op. Maar de vluchtelingen op Lesbos willen niet opnieuw opgesloten worden. Hoe lang houden ze het uit op straat, nu de politie noodhulp tegenhoudt?

MO*medewerker Toon Lambrechts trok naar Lesbos, nadat een brand tachtig procent van het vluchtelingenkamp Moria verwoestte.

Een aantal Afrikaanse en Aziatische migranten maakt een dure en dodelijke omweg via Latijns-Amerika om hun American Dream" waar te maken. Arne Gillis onderzocht deze nieuwe, raadselachtige migratieroute. 'Zelfs de douane verdient aan deze migranten.'