De terreur van keizerin Corona bepaalt als vanzelfsprekend het register in de verschillende jaaroverzichten die nu verschijnen. Ook bij Geert Van Istendael. Maar wat hem vooral verontrust, is de recente frontale aanval op de vrije meningsuiting in België. Van een liberale politicus nota bene.

Geweld lokt geweld uit. Geweld tegen de politie moet dus worden veroordeeld, zonder twijfel. Maar ook geweld door de politie. Walter Zinzen verzoekt leidinggevenden en alle agenten met het hart op de rechte plaats dringend een grote schoonmaak in hun korpsen te houden.

Kersvers MO*columnist Begijn Le Bleu maakt zich zorgen over de Belgische holle wegen. Niet alleen omwille van hun cultuurhistorische of esthetische karakter, maar vooral om hun waarde als biodiverse habitat. Kan België zich de verharding van deze wegen wel permitteren?

Kimchi is voor Chinezen en Koreanen wat een pak frieten is voor de Belg. Maar terwijl wij er niet echt om malen dat ons nationaal erfgoed elders “French fries” wordt genoemd, zorgt de Aziatische gepekelde lekkernij voor een heuse diplomatieke rel tussen China en Zuid-Korea.

MO*columniste Bieke Purnelle is maar wat blij dat 2020 bijna achter ons ligt. Het is dan ook een jaar om snel  te vergeten. ‘Ik zal u niet missen. Veel van wat u achterliet zal ik ritueel verbranden in het knetterende vuur.’

​Terwijl Lisette Ma Neza de coronalockdowns overleeft door op de bank afleveringen van "The Crown" te bingewatchen en ondertussen haar huidhonger wat zit weg te 'quarantinderen', staan de zorgmedewerkers aan het front van de crisis te zwoegen en te ploeteren tussen leven en dood.

Twintig jaar lang zweeg ze erover, maar recente gebeurtenissen zetten Anya Topolski ertoe aan om de stilte te doorbreken. Ze doet een dwingende oproep om eindelijk komaf te maken met het elitarisme, seksisme en racisme binnen de academische wereld. Wat het allemaal nog erger maakt, is het zwijgen van de academische gemeenschap.

We willen vooral niet terug naar vroeger, stelt Jan Mertens. 'Het wordt zo vanzelfsprekend gebruikt als een soort voorhamer om moeilijke discussies te stoppen. Nochtans kan blind voorthollen ons misschien wel op een pijnlijke manier terugsturen naar een verleden dat we niet willen.'

De coronacrisis legt bloot welke Belgen meer of minder de leest zijn waarop het beleid is geschoeid, ziet MO*columniste Naima Charkaoui. ‘De Kerst vierende Belg is dat meer dan de Eid vierende. De belezen Belg met kredietkaart is dat meer dan de Belg die een aankoop uitstelt tot het niet anders kan.’

Ze zal verdwenen zijn, morgen, ons aller Tanghe, nieuwshoeder, nieuwsmoeder, synoniem van nieuws. De reden ligt voor de hand. Ze is vijfenzestig jaar geworden. Dat is dan weer synoniem van weg ermee, vort jij, hoepel op.

Vijfenzestigers worden nog steeds gedwongen er het bijltje bij neer te leggen. Zelfs al zijn het “krasse knarren” zoals Van Kooten en De Bie hen destijds noemde. Ook zij moeten er onverbiddelijk uit, schrijft Walter Zinzen.

Dat kleinschalige familiezaken uit het straatbeeld verdwijnen, is helaas geen wereldschokkend nieuws meer. Zelfs als de zaak goed draait, is er het probleem van opvolging: de nieuwe generatie zoekt liever andere horizonten op dan dat ze de familiezaak overneemt. Toch lijkt er een soort kentering aan de gang onder de jongere generatie, merkt MO ...