MO*columniste Bieke Purnelle vindt het verbijsterend hoe slordig we omgaan met de mensen die een cruciale rol spelen in de ontwikkeling van onze kinderen. 'Zonder gemotiveerd, maatschappelijk geapprecieerd en bekwaam personeel stort ons onderwijs in elkaar als een kaartenhuis.'

MO*columnist en schooldirecteur Sahadi Daria geniet telkens van de magie van de school, waar hij als kind altijd vergeefs van droomde. ‘Het is een gedeelde verantwoordelijkheid van ons allen om ontheemde kinderen te helpen. Het recht op onderwijs moet er voor élk kind zijn.’

De verkiezingen in Duitsland hebben niet meteen geleid tot radicale veranderingen. Angela Merkel verlaat dan wel het politieke toneel, maar, schrijft MO*columnist en Duitslandkenner Geert Van Istendael, dat betekent geenszins dat alles anders wordt ten oosten van Eupen.

MO*columnist en schooldirecteur Sahadi Daria was in volle voorbereiding van het nieuwe schooljaar toen de hel weer losbrak in zijn land van herkomst, Afghanistan. ‘Voor wie nu op de vlucht slaat weet ik: als vluchteling wacht een onzekere toekomst, vol gevaren.’

Systemisch en institutioneel racisme is in de Verenigde Staten niet beperkt tot de zwarte gemeenschap, weet MO*columniste Ching Lin Pang. Ook de tienduizenden Chinezen die vanaf de 19de eeuw naar de VS migreerden werden (en worden) dagelijks geconfronteerd met vreemdelingenhaat en discriminatie.

Al jaren daalt de uitstoot in Vlaanderen amper tot niet. De Vlaamse regering slaagt er zelfs niet in om te springen over de lage klimaatlat die ze voor zichzelf gelegd heeft, schrijft Tine Hens. In zijn Septemberverklaring wekt minister-president Jan Jambon enkel de schijn dat men ermee bezig is.

Elke dag opnieuw beginnen. Elke dag opnieuw handelen. Elke dag opnieuw geboren worden. Het kan een vorm zijn van een aardse ethiek van menselijke verantwoordelijkheid, stelt columnist Jan Mertens.

Diversiteit een uitdaging noemen, toont aan hoezeer er nog altijd met een witte bril naar het onderwerp wordt gekeken, schrijft columniste Naima Charkaoui. ‘Mensen met een diverse achtergrond benoemen zelden hun achtergrond als probleem, wel de muren waarop ze botsen in de samenleving.’

Er moet blijkbaar opnieuw bespaard worden want er zou geen geld meer zijn. Tine Hens stelt cynisch vast dat je in Vlaanderen blijkbaar makkelijker geld krijgt als je je omgeving vervuilt dan wanneer je je inzet voor meer cultuur, minder armoede, beter onderwijs en een goede gezondheid voor iedereen.

Al jaren dolen straatkinderen door de Europese grootsteden en glippen steevast door de mazen van de institutionele netten. De bestaande hulpverlening schiet schromelijk tekort. Bieke Purnelle vraagt zich af in welke agenda deze kinderen precies staan en aan wie die agenda toebehoort.

De verleiding is groot om bij al het beangstigende nieuws over het klimaat het hoofd te laten hangen en te prevelen ‘We’re doomed. Het is te laat’, schrijft Tine Hens in haar column. Maar als het gaat over klimaat bestaat te laat niet. Te traag, ja, te aarzelend, absoluut. Maar te laat? Nee.

Al jaren hoort columnist Geert Van Istendael met stijgende verbazing lieden toeteren dat je geen kennis meer nodig hebt. Dat dat elitair zou zijn. Maar, stelt hij, ‘pas wie leert krijgt de mogelijkheid om klassengrenzen te slechten’.