Corona heeft ons, West-Europeanen, verlost van 'onze laatste restjes voos superioriteitsdenken', schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Maar niet van onze obsessie met totale controle. 'Ons soort samenlevingen is verslaafd aan controle. Alleen: de boel raakt niet onder controle.'

MO*columniste Lisette Ma Neza heeft vaak mee willen vasten tijdens de ramadan, de vastenperiode van moslims. Ze probeerde het ook al een aantal keer, maar stopte er telkens mee. Ook dit jaar probeerde ze, op haar manier, 'als een les zelfdiscipline en een poging tot het bewuste leven'.

Natuurlijk is het zinvol om anderen te vragen en in staat te stellen de lingua franca hier te leren, stelt Anya Topolski. Maar assimilatie? Waarom zouden zij die hier terechtkomen, om welke reden ook, moeten assimileren? Is iemand incompleet of verkeerd of “belastend” als hij niet Vlaams, Belgisch of Europees is?

Bert Gabriëls moest een beetje zuchten toen er in de media uitvoerig gedebatteerd en gespeculeerd werd over salafisme in Nederlandse moskeescholen. ‘Dat gaat volledig voorbij aan het misdrijf en het wangedrag zelf. Benoem haatboodschappen zonder ze te culturaliseren’, schrijft hij in zijn eerste column voor MO*.

De activistische priester Daniel Alliët wordt gevierd. Al 33 jaar, een heel jezusleven, zet Daniel zich in voor de armen en de verdrukten in zijn parochie. Bie Vancraeynest schreef een ode aan Daniel.

Tijdens de ramadan zijn heel wat mensen vrijgesteld van de verplichting zich overdag te onthouden van eten, drinken, roken.  Ouderen, kinderen, zieken, … maar ook ongestelde vrouwen. Rond het natuurlijk fenomeen dat vrouwen maandelijks ondergaan, hangt nog steeds een enorm groot taboe.

Honderden doden bij twee gruwelijke aanslagen op gebedshuizen in amper een week. Mijn hart bloedt voor al die gebroken families voor wie djoema of paaszondag nooit meer hetzelfde zal zijn omdat er altijd lege stoelen aan de tafel zullen zijn.

Dat schijnbaar onschuldige feesten plots een politiek probleem worden, is ons niet geheel onbekend. Het “Pietenprobleem” in onze contreien heeft de laatste jaren fel gemoederen opgehitst. Dat een gelijkaardige discussie opborrelde in China tijdens de afgelopen kerstperiode was even schrikken.

MO*columniste Warda El-Kaddouri woont sinds enige tijd in Amsterdam, waar dezer dagen de straten voller lopen dan ze al zijn. Koopzondagen, koopavonden, koopnachten. Het zijn hoogdagen voor de winkeliers. De commercialisering van de feestdagen maakt haar stiekem bezorgd over het verlies van de essentie: familie en God.

Geert Van Istendael nam deel aan een academische herdenking van de islamitische strijdster voor vrouwenrechten Fatima Mernissi. Hij trok eerder schoorvoetend naar Bozar, maar moest bekennen dat zijn achterdocht onterecht was.

Het is van essentieel belang dat we antisemitisme of de Shoah niet zien als uniek, zegt Anya Topolski in haar maandelijkse column. En wel omdat dit ons verblindt voor een meer systematisch patroon van racisme en genocide, én omdat dit betekent dat we niet proberen om tot de oorzaak van het probleem te komen.

Aya Sabi is er helemaal klaar voor, laat de ramadan maar beginnen. Maar ze wil daar graag wat dieper over denken, en dan komt ze al vastend uit bij eten, recepten, verleden en de grote tafel waaraan iedereen welkom is. Of zou moeten zijn.