Gebruik maken van een cordon sanitaire om niet te besturen met Vlaams Belang, maar tegelijk wel zijn extreemrechtse gedachtegoed overnemen, is géén cordon sanitaire, schrijft MO*columniste Layla El-Dekmak. ‘We moeten dringend onder ogen zien dat onze klassieke partijen er hypocriet mee omspringen.’

'Verhalen en beleid worden geschreven over mensen die op mij lijken. Toch zijn mijn verhaal en inzichten nauwelijks op de agenda te vinden.' Leen Al Massalma past in vele vakjes tegelijk, maar breekt daar liever uit. 'De erkenning van onze verschillen is juist een kracht.'

‘Ik richt graag een brief aan jou, lieve bewoner van ons opvangcentrum. Want ik schaam me. Ik zie en ik voel in elke vezel van mijn lijf dat we elke dag falen. Wij als medewerkers, beleidsmakers maar vooral als medemens. En dat spijt me.’

Jan Jambon (N-VA) viel in het Vlaams Parlement uit naar Sihame El Kaouakibi (onafhankelijk), waarop applaus volgde. Een schande en een dieptepunt in onze politieke cultuur, schrijft MO*columnist Walter Zinzen. ‘Karaktermoorden, is dat wat we willen?’

In Nederland valt de regering over een asielcrisis. Experten en ngo’s leggen nochtans al jaren geduldig uit hoe je zo’n asielcrisis vermijdt, schrijft Bieke Purnelle. ‘Als het beleid niet luistert, kan je enkel vermoeden dat het niet wil, doodsbenauwd om stemmen te verliezen aan extreemrechts.’

‘Heeft jouw leven ooit stilgestaan? Dat van mij wel. Op 4 augustus 2020 om 18.08 uur.’ Radiomaakster, journaliste en MO*columniste Layla El-Dekmak en haar familie in Libanon zullen nooit meer dezelfde zijn na de ontploffing in Beiroet. Ook niet nu de camera’s op ander nieuws gericht zijn.

Waarom zouden wij de rechtsstaat respecteren als de Belgische staat dat niet eens zelf doet, vraagt MO*columniste Layla El-Dekmak zich af. Ze ziet hoe vluchtelingen het recht op bed, bad en brood keer op keer wordt ontzegd. En dat terwijl de staat daarvoor al meermaals op de vingers werd getikt.

Nederlanders die hun geluk in het buitenland beproeven, dragen we dankzij het populaire televisieprogramma ‘‘Ik vertrek’’ op handen. Andersom noemen we mensen die de omgekeerde beweging maken ‘illegale gelukzoekers’. Vanwaar die dubbele moraal?, vraagt MO*columniste Faïrouz ben Salah zich af.

Geweld, pushbacks en een hardleerse migratiemaffia: het Europese grensbeleid is onverdedigbaar, schrijft MO*columnist en advocaat Benoit Dhondt. Toch menen wij, Europeanen, geen aandeel te hebben aan de brutale ontmenselijking van mensen op de vlucht. Klopt dat wel?

Steeds vaker ziet MO*columnist en advocaat Benoit Dhondt hoe geloofwaardigheid de bovenhand neemt in beslissingen in asielprocedures. Nochtans is de waarheid duizendmaal complexer dan dat onze westerse morele bril over goed of fout doet uitschijnen.

MO*columnist Walter Zinzen stelt vast dat ook groot nieuws soms ongemerkt voorbij gaat. Dat de ondernemers nu ook zogenaamde “illegalen” op hun werkvloer willen toelaten, is nochtans weinig minder dan spectaculair. ‘Het idee zal ongetwijfeld verdwijnen in de vergeetput van niet uitgevoerde goede voornemens.’

Het fascineert Patricia Campailla, MO*columnist en leerkracht Nederlands voor anderstaligen, hoe we in het Westen achter de tijd aan hollen als hamsters in een rad. Haar cursisten komen uit landen waar mensen baas zijn over de tijd, niet omgekeerd.