Mayonaise in de machine

We zitten op een schip van Grimaldi, op weg naar huis. Met een dag vertraging is onze ‘Majestic’ aangelopen in de haven van Tunis en binnen luttele uren houdt hij halt in Palermo. Daarna varen we naar Rome. Onze reis is ten einde, wellicht. De auto heeft het immers begeven. We wilden de grenzen verkennen van plantenolie en dat is ons aardig gelukt.
Gisteren, amper één uur voordat we moesten inchecken in Tunis, heeft onze motor het laten afweten. We waren op terugweg uit Libië en wilden de wagen nog ‘s volgooien met gerecycleerde plantenolie van Eco Oleo, een Tunesische maatschappij die gebruikte frituurolie ophaalt in heel het land en binnenkort ook in Marokko. Helaas is onze Nissan Patrol verzadigd. Ofwel zitten de injectoren verstopt, ofwel komt er niets meer door de dieselpomp, ofwel hebben de leidingen genoeg van de smurrie, die we er soms door gejaagd hebben.
In vergelijking met een goed huisvader, die enkel koolzaadolie tankt, netjes opgeslagen in zijn tank in de garage, zijn we er tijdens onze reis dan ook met de grove borstel doorgegaan. De olie waarmee we daags voordien frieten bakten voor passanten in een straat in de Libische hoofdstad Tripoli, hebben we erin gekapt. We gaven ons schatje Zit l-Hakm (‘gesubsidieerde en geïmporteerde plantenolie” in Tunesië) te eten, waarvan je nooit exact weet welke origine die heeft.
Bovendien hebben we in Libië op diesel gereden, die soms vervuild is door zand van de Sahara of gewoonweg slecht geraffineerd. Het gros van het Libische autopark rijdt immers op benzine die er bijna evenveel kost als diesel: niks dus. Soms kan je in de woestijn zelfs uren rijden zonder één tankstation en als je er dan een vindt, is de dieselpomp gewoon leeg. Het had dus erger kunnen zijn, want inderdaad: we zijn stilgevallen, maar dan wel in het noorden van Tunesië en niet in het zanderige niemandsland van Kaddafi.
Op één uur van de haven van Tunis en exact één uur voor het inschepen, begeeft onze motor het. In allerijl laten we de plantenolie uit de brandstoftank pompen, wat met enige moeite lukt, en ook de plantaardige motorolie weglopen. Consternatie in het ‘station de vidange’: er zit amper één liter motorolie in tegenover de benodigde vijf liter. En die ene liter is dan nog een dikke zwarte smurrie. ‘Crema’, roept de man grijnzend. Wij Belgen zouden ‘mayonaise’ zeggen.
Onze motor rijdt dus al enkele dagen op zwarte mayonaise. Geen wonder dat hij er de brui aan geeft. Een geluk bij een ongeluk als we om 10 voor 11 ‘s avonds aan de kaai komen. BOOT GEMIST De boot vertrekt om 23 uur, maar het hek is al dicht en er staan geen auto’s te wachten op de kaai. Is hij dan al vertrokken zonder ons? Een beschonken heerschap, die een paar tanden mist, komt naar ons in de sleepwagen en stelt zich voor als de officieuze ‘nachtwaker’ van de haven.
Mohammed wil voor 40 dinar - allo kroket?! - vannacht een oogje houden op onze auto, terwijl we inchecken in een hotel in de haven. De boot heeft immers vertraging en komt pas morgen aan. Vandaag dus. Samen met andere gestrande reizigers hebben we zondagmiddag dan ingecheckt én het is gelukt ons baby’tje aan de praat te krijgen. De motor is wonderwel gestart en we hebben hem zonder hulp in het ruim kunnen rijden.
Bij aankomst in Italië bellen we onze verzekeraar en hopelijk loopt alles goed af. ‘EVEN APELDOORN BELLEN’ Onze auto en onszelf thuis krijgen, is nu onze eerste zorg, dus houden we de blogs en video’s over Libië nog even in de koelkast. Check volgende week de website www.emissionimpossible.be voor nieuwe blogs en video’s. (Zijn we binnen geraakt op die oliesite midden in de woestijn? Hoe heeft onze escorte ons om aan het lijntje gehouden en wij hen? Waarom verdwijnt onze interviewee plots van de wereld? En wat doet urenlang cruisen door de woestijn met een mens…)
http://www.emissionimpossible.be/