Werkgeversorganisatie Fedecamaras op nieuwe wegen? (Venezuela 7)

Spanning

Wij (de ILO-missie) willen dat zowel mensen uit werkgeversorganisaties als werknemersorganisaties vrij kunnen praten. Wij maken duidelijk dat wij er niemand van de regeringsdelegatie bij willen. Logischerwijze is dat de standaardprocedure bij elke missie. Dit valt niet in goed aarde. De regeringsdelegatie beraadt zich over het antwoord. Er komt een officiële mededeling van een diplomaat die Venezuela bij de VN-organisaties in Genève vertegenwoordigt: ”Dat zij geen enkel risico willen nemen voor onze veiligheid.” Ons antwoord: “OK, zorg dan voor de veiligheid van de verplaatsingen en van de gebouwen waar we ons bevinden maar niet in de zalen waar we de mensen ontmoeten.” De vrije vakbonden hebben ons inmiddels ook laten weten dat ze ons niet willen ontmoeten in het gebouw dat door de regering hiertoe voorzien is.” Ze kiezen zelf een hotel als ontmoetingsplaats. De sfeer bekoelt. Wij besluiten ook met de drie voorzitters vice-minister Elio Comenares, die de missie namens president Maduro begeleidt, de volgende morgen om 8 uur uit te nodigen voor een gesprek over de voorlopige vaststellingen en mogelijke uitkomsten van de missie.    

Ondernemen in Venezuela

Fedecamaras klaagt aan dat de economie niet werkt, dat de winkelrekken voor sommige producten leeg zijn, dat het minimumloon te laag is om een gezin te onderhouden en de nodige gezinsaankopen te doen. Dit zou de economie ondersteunen. Bovendien kampen alle Venezolanen met enorme prijsstijgingen en wisselkoersproblemen. Import is quasi onmogelijk, er bestaat geen legale weg om dollars te kopen en de noodzakelijke grondstoffen in te voeren. Onder meer om die redenen komen buitenlandse bedrijven niet investeren. Bij de staatsinstelling CADIVI (Comisión de Administración de Divisas) zal de leiding ons aantonen hoe elke aanvraag voor buitenlandse handel besproken wordt om al dan niet voordelige wisselvoorwaarden toe te kennen. Maar dat is een stringent en onwerkbaar systeem, aldus Fedecamaras.

Onteigende bedrijven

Het verhaal van Fedecamaras klinkt als volgt. Tussen 2002 en 2014 heeft de staat 1285 ondernemingen overgenomen, genationaliseerd, onteigend. Bij het staalbedrijf Sidor ging de productie dramatisch achteruit, zeggen ze hier. In vele overgenomen fincas (landbouwbedrijven – plantages) liggen de gronden braak, terwijl de producten ook in het land zelf zo nodig zijn. In de bedrijven die functioneren zijn meer sociale conflicten dan vroeger. Het is niet toevallig dat alle bedrijven van alle vroegere voorzitters van de organisatie werden onteigend. Naarmate tijdens de presentatie meer beelden getoond worden van de boerderijen en akkers vroeger en nu, stijgen de emoties bij de betrokkenen en vloeien er tranen. Bij het Ministerie van Landbouw benadrukken ze hoe meerderen niet voldoende eigendomstitels hebben of hoe laag hun productiviteit ligt of hoe ze niet produceren voor de behoeften van het volk en dat de staat daardoor “genoodzaakt is” de zaak over te nemen of aan te onteigenen.  

Albis Munoz overleeft drie kogelwonden na een aanslag

Bij Fedecamaras  tonen ze ook de beelden van de aanslag op het gebouw waar wij ons nu bevinden. (Zie foto) Er was één dodelijk slachtoffer en meerdere gekwetsten in verschillende gradaties. Fedecamaras bevestigt dat de strafprocedure ten aanzien van enkele verdachten loopt maar vreest dat de opdrachtgevers niet zullen vervolgd worden.

Albiz Munoz (zie foto’s) is een dame die ik al jaren goed ken, ze is lid van de werkgeversgroep van de Raad van Bestuur van de ILO. Bij een aanslag op 4 leiders van de organisatie in oktober 2010 werd zij door drie kogels getroffen. De anderen werden ontvoerd en korte tijd vastgehouden. Er zijn twee officiële verdachten. Albiz Munoz :”Ik heb het gezicht van de leider van de bende duidelijk gezien, het beeld is in mijn geheugen gegrift. Maar bij alle mogelijke verdachten die de politie mij getoond heeft, was hij niet bij. Hij loopt nog altijd vrij rond. Men dringt erop aan dat ik het hierbij laat, maar dit kan echt niet”. Haar collega’s en zijzelf geven aan dat niet naar de opdrachtgevers gezocht wordt. Ze hebben twijfels bij de ernst van het proces, dat twee uitvoerders zou berechten maar niet de leider van de operatie of de opdrachtgevers.

Fedecamaras naar het sociaal overleg?

Jorge Roig, de voorzitter van Fedecamaras zegt dat recht moet geschieden maar dat nu naar de toekomst moet gekeken worden. Er is natuurlijk enerzijds de onuitwisbare staatsgreep door zijn voorgangers gepleegd en anderzijds de aanhoudende actie van de regering of regeringsgezinden. Hij betreurt de aanpak sedert november 2013 waarbij werkgeversverantwoordelijken als vijanden van het volk geafficheerd worden (zie foto). Zij zijn vrij maar weten zeker dat ze gevolgd en afgeluisterd worden. Hij vraagt dat zij als sociale partner worden erkend en mee de economie van het land kunnen uitbouwen, daarbij willen zij de principes van de grondwet erkennen. Het probleem is natuurlijk dat de regering bij elk protest of kritiek de hand van Fedecamaras 

Fedindustria is de regeringsvriendelijke organisatie die de regeringspolitiek bevestigt. In tegenstelling met Fedecamaras geven zij aan hoe de nieuwe arbeidswet democratisch is tot stand gekomen.

Het is duidelijk dat de middenweg die nu door Fedecamaras-voorzitter Roig wordt bepleit heel nieuw is. Onteigeningen en inbeslagnames door de regering banen wellicht niet de goede weg maar alle middelen en macht leggen bij grootgrondbezitters doet dit evenmin. Chávez en Madura reageerden terecht op de onrechtvaardige verdeling, maar de motor van hun systeem pruttelt nu ook. Terwijl de Venezolanen er met een goed en evenwichtig sociaal economisch beleid veel sterker zouden uitkomen.