5 verzoeken tot meer evenwicht aan Herman Van Rompuy

De werknemersgroep heeft in de Europese Unie en vele van haar Lidstaten altijd een bondgenoot gevonden in de wereldwijde promotie van de arbeidsrechten.  De Europese Unie was voor ons in het bijzonder een houvast om over de hele wereld een gelijkaardig respect te krijgen voor de fundamentele arbeidsnormen, de pijlers van het waardig werk. En we zijn uitermate verheugd dat Europa in veel dossiers internationaal die rol blijft spelen.

Hoe bemoedigend die internationale inzet van de Europese Unie ook is, we kunnen niet verhelen dat we vandaag zwaar teleurgesteld zijn in  het interne beleid van de Europese Unie en diverse van zijn Lidstaten.  Het World of Work report van de IAO dit jaar gaf scherp  aan hoe moeilijk Europa het heeft om economisch een doorstart te nemen, hoe zwaar dit weegt op de werkgelegenheid en de sociale cohesie. Maar legde met name ook de nadruk op de verslechterde kwaliteit van de arbeid.  En gaf ook goed aan hoe de paar landen die betere werkgelegenheidsprestaties kunnen voorleggen, dat precies doen ten koste van de kwaliteit van de arbeid.  Er is de situatie van een land (Duitsland) dat sinds 2002 meer dan de helft van zijn loontrekkende werkgelegenheid realiseerde door invoering van 5 miljoen minijobs, dit is echt onaanvaardbaar voor ons.  Maar het probleem stelt zich breed Europees.  Volgens recente Eurostatcijfers brengen in Europa 17% van de jobs te weinig op om uit de armoede te blijven.  Met bovenop ook de verdere detoriatie van de arbeidskwaliteit door de precarisering en de ontwikkeling van atypische tewerkstellingsvormen.  Maar wat ons nog het meest verontrust als internationale werknemersgroep is hoe een aantal evoluties regelrecht in overtreding zijn met de IAO-normen, zoals die over het minimumloon. 

En zelfs met de fundamentele arbeidsnormen op basis waarvan het concept van waardig werk vorm kreeg, zoals die over de vrijheid van vereniging en het recht op collectieve onderhandelingen.  In meerdere landen (van Zweden tot Griekenland, van België tot Roemenië) zien we schendingen van die rechten. Een deel van die ontsporingen berusten deels ook op eigen keuzes van de Lidstaten.  Maar voor een deel ook berusten ze op keuzes van de Europese instellingen. Als internationale werknemersgroep trekken we er ons aan op in Europa het besef lijkt te groeien dat het zo niet verder kan.  Dat het evenwicht moet hersteld worden tussen de economische en de sociale dimensie en dat sterker recht moet worden gedaan aan het concept van waardig werk.   We hebben dat uitdrukkelijk mogen ervaren op de regionale conferentie van de IAO in Oslo in april.  Met daarin een uitdrukkelijke oproep voor een sterkere betrokkenheid van de sociale partners.  Ik citeer: “Social dialogue and collective bargaining serve as effective tools to mitigate the impact of the crisis, but in many countries they have been weakened.”   Tegen die achtergrond kijken we ook uit naar de Europese Raad van Staatshoofden van eind  juni.  Deze zal in het kader van de dicussie over de roadmap, uw roadmap, een eerste, geloofwaardig antwoord moeten geven op de vraag die daar voorligt naar de versterking van de sociale dimensie, annex sociale dialoog.

Ik dank u.