MAMA MalarIA

Een ongeluk bij een geluk: Na een val bij de Kiwo zaten er meteen honderden kleine vliegjes te kriebelen in de wonde. Gelukkig was een leider paraat om mij te verzorgen. Joe en ik gleden met onze motor uit in een gigantische modderspiegel. Godzijdank hielp een groepje stoere mannen ons door mijn blessures met rum te ontsmetten en de motor op de weg te zetten.
En kidnappers kozen het huis waar Joe’s broer een kamer huurt uit om hun slachtoffer te martelen. De gegijzelde wist gelukkig te ontsnappen en mijn schoonbroer werkte mee met de  politie. Probleem is dat het kopstuk nog op vrije voeten is en dat hij dus beter een tijdje ondergedoken leeft.
De lange weg naar het ziekenhuis: Maandag, 20 oktober had Joe opnieuw hoge koorts, deze keer met verlies van controle over zijn hand. In het ziekenhuisje hier vonden ze enkel een beetje bloedarmoede. De dokter schreef  ijzer en vitaminen voor. Hij leek ook al een stuk beter. Woensdagmorgen, terwijl ik voor mijn werk de grens over - en dus onbereikbaar- was, deed hij een gigantische opstoot. Hij bleef maar overgeven en zijn handen en voeten dreigden volledig te verkrampen.
De buren snelden toe, masseerden zijn handen open en sleurden hem achterop een motor (een ander vervoermiddel is hier niet voor handen…) tot in het dispensarium, waar ze hem een infuus gaven tegen het uitdrogen. ‘s Middags vond ik hem daar zo en besloot onmiddellijk naar  Santiago te vertrekken.

Openbaar vervoer

De zuster stelde –tot mijn grote ontzetting- voor om met het openbaar vervoer te gaan. De enige ambulance in Wanament bleek defect, we charterden dan maar een taxibusje. Het was drie uur rijden naar de tweede grootste stad van de Dominicaanse Republiek. Drie uur hebben nog nooit zooooo geduurd. Ik kreeg zijn infuus niet aan de praat en dat terwijl hij al zwaar gedehydrateerd was. Hij gaf enkel gal over…  
Medisch Centrum PEST: Het Metropolitan Hospitaal gaf vertrouwen. Het leek erop dat hij hier verzorgd ging worden zoals in België. De eerste nacht brachten we door in een suite, daarna verhuisden we naar de tweede klasse: ons rolluik ging niet open en er was drilbooranimatie. Het bleek dan TOCH malaria te zijn. We kregen nu twee dokters: ééntje van het ziekenhuis en ééntje van volksgezondheid, maar deze pleegden onderling geen overleg.
24 uur lang (met regelmatige herinnering!!!): Wachten op een toiletsetje om Joe te kunnen wassen (blijkbaar niet de taak van de verpleging). Gek wordend van de jeuk wachten op een middel tegen deze allergische reactie op de medicatie. Vergaten de verpleegsters hem zijn superbelangrijke malaria-medicatie te geven.

Ver-ON-zekering

De verzekering deed er nog een schepje bovenop! Zondagmiddag werd Joe ontslagen uit het ziekenhuis. Ze beloofde ons een taxi, een hotel en ‘s anderendaags vervoer naar huis te voorzien. Opnieuw 24 uur en verschillende dure internationale telefoons later, regelden we dan -van miserie- maar zelf onze terugreis. De directrice verzekeringen van het ziekenhuis verzekerde ons dat ze nog nooit met zo’n onprofessionele maatschappij had samen gewerkt!