De kracht van de Kenianen

Toen het parlement er niet in slaagde om een voorzitter van de Electorale commissie te kiezen, opperde de eerste minister Raila Odinga, dat “ we misschien een buitenlander” moesten aanstellen.”.
Verleden maand werd er gepoogd om een uitzonderlijke plaatselijke rechtbank op te richten om degene genoemd in de beruchte enveloppe te berechten (Waki-Rapport) De meerderheid verkoos echter het Internationaal Gerechtshof van Den Haag. Men kan absoluut niet rekenen op gerechtigheid in Kenia, was het argument. Drie feiten maar het zijn er maar enkele:het is duidelijk dat de Keniaanse bevolking (en een deel van de elite) het geloof in de “pijlers van de Keniaanse maatschappij” (het gerecht, de politie, parlement)
verloren heeft en daarom rekent op “buitenlanders” om het karweitje te klaren.
Op een ludieke manier werd dit aangetoond door de studenten op de betoging verleden week: zij eisten een nieuw parlement samengesteld uit buitenlanders…

Buitenlanders kunnen het beter

De illusie dat  “ buitenlanders” het beter kunnen, wordt nog eens versterkt door de verschillende interventies van ambassadeurs tijdens crisismomenten van de regering.
Zo eiste de Amerikaanse ambassadeur Ranneberger  “een dringende aanpak van de corruptie in Kenia” en een “onderzoek naar het rapport van de UN-functionaris rond de doodseskaders binnen de Keniaanse politie”.
Een vertegenwoordiger van de Engelse regering ,zelfs het  House of lords en de EU-vertegenwoordiger Eric Van der Linden waarschuwden  dat fondsen wel eens zouden kunnen opgeschort worden als “er niets gedaan wordt aan de corruptie”.
Geen dag gaat voorbij of de internationale gemeenschap geeft opmerkingen op de manier waarop de Keniaanse maatschappij moet functioneren….
De civiele maatschappij voelt zich gesteund en krijgt soms bescherming vanuit die hoek.
Meer en meer zoekt men de oplossing van de moeilijke toestand in K in de internationale gemeenschap en zelfs de ex-kolonisator

Voorzichtigheid

Voorzichtigheid is echter geboden.
Het is duidelijk dat de internationale gemeenschap erg bezorgd is over de evolutie in Kenia .De titel in The Economist van deze week zegt genoeg “Next machetes then machineguns?’De internationale gemeenschap wil absoluut vermijden dat Kenia verglijdt naar een “ failed state ( zoals Somalie). In tegenstelling tot de huidige Keniaanse elite hebben ze meer voeling met wat er leeft binnen de bevolking. Je zou het artikel kunnen lezen als een waarschuwing.
Mensenrechten zijn echter voor hen van secundair belang. Stabiliteit is wat ze eisen. Verdediging van hun econslische belangen. Of waren de mensenrechten prioritair in de strijd tegen het islamterrorisme?
In een recent gepubliceerd rapport wordt het  Keniaanse leger en de politie beschuldigd van foltering  (Kenya’s government illegally detained and rendered 150 citizens in a US-influenced ‘counterterrorism’
Operation) . Zij werden  opgeleid door de CIA in terrorismebestrijding. De mensenrechten werden volgens het rapport regelmatig geschonden : foltering was schering en inslag. (www.redress.org)  Is dan het voorstel om de FBI in te schakelen in het onderzoek van de twee activisten echt geloofwaardig?  
Was het daarenboven niet de USA die jaren de Moi-dictatuur( en zijn corruptie) ondersteunde tijdens  de lange koude oorlogsperiode? Een jarenlange corruptie waar Kenia  nu nog de gevolgen van draagt en gezorgd  heeft voor de schuldenlast waaronder Kenia nu nog gebukt gaat. “He  is a bastard but he  is our bastard”, was ook hier het principe.

Engelse regering als raadgever?

De interventies van de Engelse regering  zijn  eveneens   erg hypocriet.
Kan een land dat op een schandalige manier het Keniaanse volk onderdrukt heeft en op geen enkel manier excuses heeft aangeboden,  lessen in democratie komen geven? Is de politie (en zijn executies) van nu geen overblijfsel van de praktijken van  de koloniale politie die ook, ten allen prijze (executies, foltering, concentratiekampen,…) “law and order” wou realiseren? Is er een verschil tussen de koloniale en de Keniaanse politie die ook ten dienste staat van de elite? Enkel de kleur van de elite verschilt…
In een geprefabiceerd proces – zo is nu geweten- werd Kenyatta door de koloniale overheid veroordeeld omdat hij zogezegd leider was van de Mau-Mau. Is er een verschil met de huidige corruptie binnen het gerechtsapparaat waarbij big bosses dank zij steekpenningen vrij uit kunnen gaan?
Meer zelfs de huidige Keniaanse staat is een produkt van het Engels imperialisme.
Om haar belangen en deze van de white settlers veilig te stellen vermoordde de Engelse regering  de tienduizenden Mau-Mau-strijders  ( die een landverdeling en onafhankelijkheid wilden ), sloot een pact met Kenyatta en de Homeguards
(collaborateurs met het koloniaal regime) en creeerde zo  een Keniaanse zwarte elite die de taak van de vroegere “white settlers” overnam en zich spiegelde aan de welvaart van de blanke kolonisator. .
Deze kliek heeft zich gedurende al die jaren verrijkt dank zij hun inschakeling in het staatsapparaat. Dit ging ten koste van de gezondheidszorg, het onderwijs,de levensstandaard .van de rest van de bevolking.
Is dan Engeland niet mee verantwoordelijk voor de huidige kloof tussen arm en rijk?
Is de huidige etnische verdeeldheid, die nu zulke ravages aanricht,  daarenboven geen gevolg van de “verdeel –en heerspolitiek”, die  het Engelse koloniale regering toepaste op Kikuyu, Luo, Kalenjin edm…?

Steunen op eigen krachten

De huidige kwalen waar Kenia aan lijdt ( nl. de landkwestie, de kloof tussen arm en rijk ,
de etnische verdeeldheid,…) zijn alle terug te brengen tot de koloniale periode en de manier waarop de onafhankelijkheid werd bezegeld. Engeland als vroegere kolonisator en de internationale gemeenschap, het IMF en de Wereldbank dragen  daarom een zware verantwoordelijkheid.
Daarom is enorme voorzichtigheid geboden. Als de vos de passie preekt, let op uw kippen. Reken niet te veel op steun van de ex- en huidige neo-kolonisator.
Kenia heeft alle troeven  in handen om op eigen krachten uit deze moeilijke situatie te komen.
De gelukte betoging van de studenten in Nairobi was een eerste stap naar en algemene mobilisatie van de “have-nots” . Enkel steunen op de eigen mobilisatiekracht is in staat om  verbetering brengen en terug om de cirkel van haat, die er schijnt aan te komen, te vermijden. .