Bij de Belgen

Een vijftigtal mensen verzamelden zich rond herder en chauffeur om de uitkomst van de ongetwijfeld pijnlijke discussie over schuld, compensatie en intens verdriet af te wachten -of te helpen formuleren. Als ik drie kwartier later uit de taxi stap en door de Bulgaarse militairen zonder veel poespas binnengelaten word -luitenant Eennaerts heeft mijn komst aangekondigd- merk ik al na drie stappen niets meer van de noeste arbeid van de schoenpoetser: KAF is een vlakte vol poederstof dat bij elke stap opwolkt en de zichtbaarheid op sommige wegen tot minder dan 10 meter beperkt. De draconische snelheidsbeperkingen zijn er wellicht niet voor niets gekomen.
Lt. Erik Eennaerts brengt me eerst langs de verblijven van de honderd Belgische militairen die hier sinds september gestationeerd zijn ter ondersteuning van de vier F-16 geveschtsvliegtuigen die de minister De Crem aan de Navo beloofde en bezorgde. De piloten logeren elders, maar de andere jongens en (zes)  meisjes huizen hier in betrekkelijk ruime tenten die niet onaangenaam lijken -als je er tenminste geen probleem mee hebt om gedurende vier maanden je private leefruimte met anderen te delen. Maar de werkdagen zijn zo lang, dat er sowieso weinig tijd is om je daarover zorgen te maken, verzkeren verschillende militairen me.
De F-16’s zelf staan aan de andere kant van het terrein -meer dan een kwartier rijden. Eentje staat zich op te warmen en klaar te stomen voor een eventuele Quick Reaction missie. ‘De ene dag staan de Belgische F-16’s in voor een voorbereide missie -het overvliegen van regio’s, verkennen van terrein-, de andere dag staan ze paraat voor als de ISAF grondtroepen om luchtondersteuning vragen’, legt Eennaerts uit. Hoeveel keer hebben ze sinds september ook effectief bommen gedropt, wil ik weten. Jammer, maar dat behoort tot het militair geheim.
De minister kan dat wel vertellen, het leger niet. Mijnheer De Crem, bij deze: hoeveel keren hebben de Belgische F-16’s bommen gedropt tijdens de eerste drie maanden van hun operatie? Hoeveel kilo springstof is daarbij afgegooid? En zijn er gevallen van contestatie over mogelijke burgerslachtoffers bij die missies geweest? En indien ja: hoeveel en hoe heeft het Belgisch leger / ISAF daarop gereageerd?
Na een week Centraal-Aziatische keuken -met een paar heerlijke pulao’s en biryani’s, maar opgeteld met veel te veel vlees en veel te weinig groenten- is het fantastisch om in de reuzachtige mess allerlei mediterrane groentensalades te vinden. Op KAF worden dagelijks 22.000 maaltijden geserveerd en het hele kamp produceert op 24 uur tijd zo’n 50 ton afval.
Misschien moet de Navo de low-impact man eens inhuren en hem een maandje stationeren op KAF om te zien hoe de militaire en politieke “light footprint” waarnaar de coalitie zegt te streven ook vertaald kan worden naar een ecologische lichte voetafdruk? (Ik stel deze vragen maar in een blog, aangezien de minister die vorm van informatieverspreiding toch met een bijzondere aandacht volgt, laat ik me door welingelichte bron vertellen)
Bij de incheck voor ISAF vlucht 88 naar Kaboel, krijg ik van Erik Eennaerts nog een veiligheidsrugzak, met allerlei materiaal in waarmee een American Footbal team het veld op kan -al zou die helm niet echt elegant overkomen en ook wel vervelend zijn bij de sprints op het veld. Ik moet alleen de flack jacket aantrekken -tegen schrapnels en ander rondvliegend materiaal- en tijdens opstijgen en dalen de helm van Duitse makelijk. De Canadese C-130 voert de vlucht probleemloos uit en ik ben blij als ik rond vijf uur terug op Kaboelse bodem sta.
De zon is net ondergegaan en zoals steeds zorgt de vermenging van verdwijnend licht met opwaaiend stof voor een korrelig beeld, een beetje als bij een foto die te stek uitvergroot wordt. De beloofde Belgen die mij en de veiligheidsrugzak zouden komen oppikken, laten even op zich wachten, maar brengen me uiteindelijk naar de BE.bar, waar ik volkomen in overeenstemming met de grond waarop ik me bevindt de verlokkingen van alcohol afwijs ten voordele van een stevige portie vloeibare suiker in Coca Cola verpakking. Om naar de stad te geraken heb ik een taxi nodig en om die te kunnen bestellen,  bel ik Belgisch zaakgelastigde Van Belle.
In plaats van een telefoonnummer stuurt hij me een wagen en neemt me meteen mee naar een etentje dat georganiseerd wordt door Wilfried Schauwers, een Belg die het labo runt bij het ministerie van Landbouw -met als opdracht om de veterinaire toestand in het land in kaart te brengen en te verbeteren. Ik beken dat ik die moedige anti-alochol beslissing van een uurtje eerder niet volhoud en zowel van de uitsteknde Portugese wijn als van de afsluitende Wortegemse citroenjenever geniet. Verder was het een boeiende babbel met een bonte verzameling geëngageerde expats uit Schotland, Estland, Virginia en andere Verenigde Koninkrijken.
Nadat de club de veiligheidsproblemen, de etnische uitdagingen en de politieke impasses opgelost had, belandde het gesprek bij afkomst, identiteit en toebehoren. Bleek dat Wilfried een moeder heeft uit Tongerlo (meer bepaald Geneinde, terwijl ik op Voorteinde woon) en een vader uit Westerlo. Qua illustratie van hoe klein de wereld is, mocht dat weer tellen. Overigens is Wilfried -én zijn dochter- een grote fan van MO*. Zo mogen we dat horen, zie.