Psychiatrie zonder psychiater en verouderd materiaal

Vandaag zijn we wat later opgestaan. We woonden een mis bij van 9u tot 11u30, met veel gezang, dans en een heel lange preek. In de namiddag gingen we met broeder overste Frère Mbeschi naar de psychiatrieafdeling kijken. Deze ligt enkel kilometers van het centrum af. Al bij al viel dat nog mee; patiënten zijn vrij goed gehuisvest en in deze infrastructuur wordt nog verder geïnvesteerd. Ook hier moet de familie zorgen voor het eten, drinken en oppas van de patiënten. Deze “garde-malades” beschikken hier over een afdak waar ze kunnen koken op traditionele houtskoolvuurtjes op de grond, geen aanrecht of afwasbak. Ziektebeelden zijn schitzofrenie, depresssies, getraumatiseerde vrouwen, postnatale psychoses, gedemobiliseerde kindsoldaten, enz. maar er is geen psychiater.En dus treden de boeders van liefde op ivm psychiatrische verpleging. De behandeling bestaat uit platspuiten, kalmerende middelen voorschrijven, isoleren en veel bidden …

De volgende dag hebben we al vroeg in de ochtend een vergadering voor de kinés en verpleegkundigen. Mr. Henri geeft een demonstratie van zijn interpretatie van de Bobat therapie. Volgens mij was die uitleg rechtlijnig, theoretisch en in orde. Daarna ging ik naar de orthopedische werkplaats. Samen met diensthoofd Mathieu kreeg ik een beeld van de voorraad.

Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er hele voorraden van onbruikbaar materiaal gedropt zijn. Vele van deze artikelen zijn in Europa verouderd of in onbruik geraakt. Deze artikelen zijn niet te gebruiken in een ontwikkelingsland. Het personeel weet ook niet hoe die dingen te gebruiken. We moeten ophouden om verouderde voorraden uit Europa op te sturen naar Afrika om ervan af te zijn. Op die manier wordt Afrika de stortplaats van het westen.

Verder is deze werkplaats zeer goed uitgerust en zeer compleet, er is niets meer nodig van bijkomend gereedschap. Soms zijn wisselstukken moeilijk te krijgen, ik heb me voorgenomen om bij mijn terugkeer in België , bepaalde stukken te zoeken en te versturen via de broeders van liefde in Gent.

Er is een chronisch tekort aan polyform om soft-sockets te maken, en walkleder want er zijn geen leerlooierijen meer in Congo. De techniekers vragen mij opleiding te geven in gietharstechniek, armprothesen en probleemgevallen op te lossen bij bovenbeenprothesen. Ik besliste om mij te houden aan de materialen die beschikbaar en betaalbaar zijn. Het ICRC (International Comitée of Red Cross) heeft een productengamma ontwikkeld voor prothesen in de ontwikkelingslanden, vervaardigd uit goedkoop polypropyleen en aluminium. Verder gaf ik nog een demonstratie van een NML-fitting, een techniek die hier niet gekend was. In de namiddag deed ik gipscorrecties en gaf ik theorie. ’s Avonds trakteerde Frère Mbeschi ons op een lekkere tilapia in een typisch Congolees restaurant “Dallas”.