Bezoek achter glas, met boeien en dwangbuis

De preventieve contrarevolutie, die in de VS krachtig is aangepakt vanaf 1968, heeft de gevangenissen.gevuld. Met vooral degenen die leider hadden kunnen zijn van hun te emanciperen volksdeel: de zwarten, de Indianen en de Spaanstaligen.. Dat voor al deze groepen mensen nieuwe eufemistische termen zijn geïntroduceerd maakt hun lot niet zachter.

De Black Panthers, voorzover zelf niet achter de tralies vegeterend, het land uitgejaagd of vermoord, hadden al spoedig een.samenzweringstheorie over de grootschalige introductie van heroïne en andere verslavende middelen in de ghetto’s. Dat de zogenaamde oorlog tegen de drugs ook de gevangenissen vult illustreert hun mogelijk gelijk. Van de een procent van de volwassen bevolking. – toch al een ongelooflijk getal – is de gekleurde bevolking onevenredig zwaar vertegenwoordigd achter de tralies. Vijf procent van de volwassen zwarte VS-ingezetenen zit in de nor. Omdat hier allerlei werk verricht wordt voor corporations, tegen hongerloontjes, zegt men in zwarte kringen dat de slavernij zo’n veertig jaar geleden opnieuw ingevoerd is. Hoe zwaar de symboliek ook is van een eerste African-American president, aan deze toestand wil bijna geen enkele politicus een einde maken, ook Obama niet. “Tough on crime” is nog steeds een goedverkopend punt bij verkiezingen. Gevangenen mogen zelf niet stemmen.

Degenen die achter de tralies belanden kunnen vanuit de gevangenis alsnog een leidersrol krijgen. Mumia Abu-Jamal is waarschijnlijk de bekendste in deze categorie, ook de in 2005 ter dood gebrachte Tookie Williams heeft nogal wat aandacht gekregen. Bij gebrek aan reclassering vanwege justitie moet men zelf trachten iets te ondernemen.

Marritte Funches zit voor iets wat hij niet gedaan heeft, ook iets wat bijna gewoon is in het gevangenis-industrieel complex van de VS. In de gevangenis is hij een African American-organisator geworden. Voor velen is gevangenschap alsnog een gelegenheid om te leren lezen en schrijven – op zich al een getuigenis tegen het VS-bewind – of in ieder geval zich verder te ontwikkelen. Voor zwarte gevangenen zijn in dit opzicht Malcolm X en George Jackson nog steeds belangrijke voorbeelden. Funches vindt dat gevangenen een morele plicht hebben zich zelf op te leiden en op te voeden en zich een waardig lid van de maatschappij te tonen. Hij wordt vermoedelijk juist om deze reden als “hoog-risicogevangene” vastgehouden, ook al heeft hij geen officièle klassificatie als “hoog-risico”. Hij zit al zes jaar achtereen in een isoleercel, totaal tien jaar.

Het bezoek vindt plaats met een glazen wand tussen bezoek en gevangene. Het gesprek gaat via een telefoon, een hoorn aan een draadje. Bij de eerste bezoeken is de gevangene voor alle zekerheid ook nog even met handen aan de middel vastgeketend en aan de voeten geboeid, de gevangene is gekleed in een roze dwangbuisachtig uniform. De laatste twee keer worden de handboeien verwijderd. Het gesprek gaat moeilijk in het begin, want er moet zoveel boosheid afgeschud worden. Waarbij het op valse gronden vastzitten in de isoleercel misschien nog niet eens het zwaarste is.

De grootste boosheid is het gebrek aan medische zorg. Funches heeft symptomen die op een ziekte wijzen die nu behandeld zou kunnen worden maar dit zal gaandeweg minder makkelijk worden, een nierziekte. In een land waar tientallen miljoenen geen gezondheidszorg kunnen betalen (en laat u niet foppen, de met zoveel lawaai aangenomen wetgeving van Obama verandert hier zo goed als niets aan) is gezondheidszorg voor gevangenen al helemaal geen stemmentrekker. “Tough on crime” betekent ook weer: een aspirientje is goed genoeg. Of niets. In de gevangenis waar Funches jaren gezeten heeft is een diabetespatiënt aan zijn lot overgelaten zonder insuline, want dat hoefde niet van de gevangenisautoriteiten. Hij is letterlijk weggerot. Funches is nu even overgeplaatst naar High Desert, midden in de woestijn van Nevada bij Indian Springs. Daar zou een dokter naar hem komen kijken. In de drie maanden dat hij daar zit is er evenwel geen arts langsgeweest.

Zomaar een zwarte organisator in de gevangenis.

Site met teksten van Marritte Funches. De teksten worden vaak overgenomen door de grote “zwarte” krant San Francisco Bay View.