Washington beknibbelde op herstelplan wetlands Louisiana

We hebben dit voorspeld. Het is niet verwonderlijk dat een orkaan van categorie vier als Katrina zoveel schade zou meebrengen, zegt Robert Twilley, de directeur van een instituut voor overstromingsgebieden van de Universiteit van Louisiana. De ramp van 29 augustus bevestigt wat velen al jaren zeggen: de deelstaat had zijn overstromingsgebieden moeten herstellen.

Open en beboste overstromingsgebieden aan de kust bieden een natuurlijke bescherming tegen stormen van uit de zee. Het was de belangrijkste les die wetenschappers trokken uit de tsunami in Zuid-Azië afgelopen december. Mangrovewouden langs de kustlijn kan je beter behouden, want ze absorberen de energie van golven die het land bedreigen. Op satellietfoto’s was na de zeebeving duidelijk te zien dat regio’s met kustbossen relatief intact gebleven waren, terwijl andere gebieden genadeloos van de kaart geveegd werden.

Dat geldt ook voor overstromingsgebieden, zegt Kip Patrick, de woordvoerder van America’s Wetland, een ngo die een campagne voert om de kustlijn van Louisiana te beschermen en te herstellen. Ze zijn de eerste beschermingslinie tegen orkanen. Elke vier kilometer overstromingsgebied dat verdwijnt, doet het water met dertig centimeter stijgen.”

Ironisch genoeg zijn de rivierdijken rond de Mississippi onrechtstreeks verantwoordelijk voor het feit dat zeewater Louisiana overspoelde. De Mississippi, de op één na langste rivier in de Verenigde Staten, wordt sinds het beging van de twintigste eeuw ingedamd, recht getrokken en schoon gebaggerd. Miljoenen tonnen sediment in de rivier bereiken de Delta daardoor niet langer om de wetlands te voeden. De honderden kilometers dammen en dijken hebben de monding van de rivier volledig getransformeerd. De olie- en gasbedrijven die zich in het havengebied gevestigd hebben, hebben kanalen door de overstromingsgebieden getrokken. Ze hebben olie uit de ondergrond gezogen, waardoor het land zinkt en het zeewater in de boden dringt, met massale plantensterfte als gevolg.

Het belang van de wetlands en het overweldigende wetenschappelijke bewijs daarvan drongen de laatste jaren door tot de overheid. Die stelde een dertig jarenplan op om eilanden aan te leggen, dijken te verstevigen en een derde van de Mississippi opnieuw om te leiden om de wetlands te herstellen. De kostprijs werd geschat op 14 miljard dollar. De regering-Bush vond die kostprijs waanzinnig en maakte slechts 2 miljard dollar vrij.

De Times-Picayune, de belangrijkste krant van New Orleans, maakte deze week bekend dat slechts een fractie van dat geld werd vrijgemaakt door Washington. Na 2003 droogde de stroom van federale dollars naar het Southeast Louisiana Urban Flood Control Project (SELA) nagenoeg op. De regering maakte geen geheim van de reden: de oorlog in Irak en de nationale veiligheid, die tegelijk kwamen met de belastingverlaging.”

“In het licht van de huidige ravage lijken de kosten voor het herstel van de wetlands nu belachelijk”, zegt Twilley. Het plan is er, we weten wat we moeten doen. Het enige wat nog een tijd zal ontbreken is geld.”

In de deelstaat gingen in totaal 5260 vierkante kilometer overstromingsgebieden, een derde van het totaal, verloren. Louisiana bezit nog steeds 40 procent van de wetlands van het Amerikaanse continent. “Er verdwijnen elk jaar nog steeds 17 vierkante mijl wetlands”, zegt de milieugroep America’s Wetland. “Een verbetering in vergelijking met de jaren zeventig – toen werden elk jaar 50 vierkante mijl ingepalmd. Maar omdat er nog zo weinig over is, heeft elk verlies een veel grotere impact. Stormen die 20 tot 30 jaar geleden geen kwaad konden, veroorzaken nu regelmatig overstromingen.” (MM)