Re: DEPREZ

 In de voorstellingen die ik tot nu toe gemaakt heb, zaten evenveel politieke standpunten als er diamanten zaten in de Kempense steenkoolmijnen. Als ik op de Zevende Dag uitgenodigd zou worden om bij om het even welk onderwerp toelichting te komen geven, zou ik niet veel verder komen dan ‘Het is het één en het ander’, of ‘Ja, er zijn natuurlijk voor- en tegenstanders.’
Economie betekent voor mij op dit moment een blik op mijn bankrekening om te zien of ik het einde van de maand haal. Staat er weinig op, dan ben ik een derdewereldland, staat er genoeg op, dan behoor ik tot de G8. Ik vertoef al enkele jaren in Egoland. Als je niet oplet, gaat dat namelijk vanzelf in mijn stiel. Ik speel over het algemeen solo, dat wil zeggen dat alle aandacht, alle applaus en (hypothetisch!) alle afkeuring naar mij gaat. Dat betekent dat er ook posters zijn met mijn eigen kop erop, dat er natuurlijk een website is, met mijn eigen naam uiteraard. Ik verschijn ook regelmatig op tv, in heerlijk onbenullige spelletjes, die maar in één ding verschillen van heerlijk onbenullige spelletjes die je in je woonkamer speelt: mensen spreken je er tot maanden, excuseer jaren nadien nog altijd over aan, met een soort verering die vroeger enkel Maria ten beurt viel.
Kortom, ik vermoedde dat MO* ten prooi gevallen was aan een “Witte Raven”-koorts. Hoe maken we van een escapistische cabaretier in twee weken een furieuze columnist die zijn giftige meningen met scheermesjes in het brein van de lezers krast? En dus zei ik volmondig ja! Scheermesjes kan ik u dan wel niet aanbieden, wel de goesting om weer naar de grotere wereld te kijken.
Op mijn tiende was ik wakker. Ik kende president Marcos en Cory Aquino, ik kende Papadoc en Babydoc, ik herinner me nog dat jongetje tijdens die aardbeving in Mexico. Op mijn veertiende werd het IJzeren Gordijn opengetrokken en dat raakte me. Op mijn twintigste was ik mee. Ik studeerde in Gent, en stapte door allerlei deuren allerlei werelden in.
Op mijn vijfentwintigste ging ik optreden en mijn ogen draaiden naar binnen. Dat was nodig om oprecht te leren vertellen, om een stem en een stijl te zoeken, om een onderwerp te vinden. Ik vertelde over melktandjes en broers, over vaders en moeders, over hamsters en over wat ik vroeger droomde over later. Op mijn dertig ben ik geridderd in kwisjes allerhande als een gedegen kenner van het k! orte en juiste antwoord.
Ik weet “Assouandam”, maar door wie en waarom werd hij gebouwd, is het water er lekker of vallen je haar en je nagels er van uit? Ik weet “Abessinië” als oude benaming van Ethiopië, applaus, wat is hij slim, maar wie woont er in Ethiopië, in welke huizen dan, zijn ze met veel en hoe gaat het eigenlijk met de voormalige Abessijnen? Ik weet “Lula” als president van Brazilië, klopt dat nog, wat heeft de man gedaan, welke veranderingen gaat hij nog doorvoeren en wat vinden de Brazilianen daarvan?
MO* parachuteert me voortaan maandelijks in een veel grotere wereld dan die waarin ik nu leef. Een lichtbepakte reiziger ben ik, enkel beladen met een rugzak vol goesting en gretigheid, twee zaken met een licht soortelijk gewicht. Ik verwacht mij binnenkort te kleden met verwondering, verontwaardiging en ontroering over een grote, verwarrende, fijne, smerige, pakkende, prachtige, stinkende, luidruchtige, boerende en boeiende wereld.