Nucleair Iran vormt niet noodzakelijk bedreiging

Het rapport, genaamd If All Else Fails: The Challenges of Containing a Nuclear-Armed Iran, tekent een gedetailleerde containment strategy uit om Teheran te doen afzien van het gebruik van een nucleair wapen als het zo’n wapen eenmaal in handen krijgt, en om buurlanden te overtuigen geen eigen wapen te ontwikkelen.

“De VS moeten alles doen wat in hun macht ligt om te vermijden dat Iran over een kernarsenaal kan beschikken, en geen enkele optie mag daarbij van tafel geveegd worden”, zegt Colin Kahl, de hoofdauteur van het rapport en de belangrijkste afgezant van het Pentagon in het Midden-Oosten tijdens de eerste ambtstermijn van Obama. “Maar we moeten tegelijk klaar zijn voor de mogelijkheid dat preventie – inclusief het gebruik van geweld – kan mislukken. In dat geval moeten we een strategie klaar hebben voor de beheersing van de bedreiging die Iran zou vormen voor de Amerikaanse belangen en bondgenoten. Daar hebben we onze aandacht op gericht.”

Iran ontkent dat het nucleaire energie ontwikkelt voor militaire doeleinden. Ook de Amerikaanse inlichtingendiensten zijn de laatste jaren duidelijk: het Iraanse regime heeft nog niet beslist om een wapen te bouwen, maar het kernprogramma wordt steeds verfijnder en Iran zou snel een wapen kunnen bouwen als het daartoe beslist. Het Amerikaanse politieke landschap is sterk verdeeld over de vraag wat de VS moeten doen om Iran af te houden van een kernwapen.

5 componenten

Kahl en zijn twee collega-auteurs, Raj Pattani en Jacob Stokes, bouwen hun strategie op vijf componenten: afschrikking, verdediging, de-escalatie, disruptie en denuclearisering. Voor de eerste component, afschrikking, moeten de VS hun capaciteit opkrikken om terug te slaan als Iran een kernwapen zou gebruiken. Voor de verdediging stellen de auteurs de verdere ontwikkeling van een raketschild voor en samenwerking met andere landen in de Golf, en disruptie zou refereren naar “een regionaal milieu creëren dat resistent is tegen Iraanse invloed”, onder meer door Egypte en Irak als tegengewicht te versterken, hulp te geven aan gematigde elementen in Syrië en het Libanese leger te steunen.

Met de-escalatie bedoelen de auteurs dat elke crisis waarbij Iran betrokken is, beperkt moet blijven en vermeden moet worden dat ze uitdraait op een nucleaire oorlog. Daarvoor moet er een systeem van crisiscommunicatie komen, moet er meer vertrouwen komen en moet Iran de mogelijk krijgen om zich terug te trekken zonder gezichtsverlies.

Tot slot moet vermeden worden dat het non-proliferatieverdrag nog meer schade ondervindt, door de andere landen in de regio te overtuigen de weg van Iran niet te volgen en de sancties tegen Iran te behouden.

De auteurs zijn zich ervan bewust dat de strategie duur kan uitvallen. Zo moeten de VS hun engagementen in het Midden-Oosten uitbreiden. Dat kan gevolgen hebben voor de geopolitieke strijd in Azië, maar ook voor de pogingen om politieke verandering te verkrijgen in de Arabische staten. Tot slot zouden nucleaire wapens weer een belangrijke strategische rol krijgen in de buitenlandpolitiek, net op een moment dat de regering-Obama precies het omgekeerde wil bereiken.