Maleisiërs overwegen illegalen niet langer te slaan

“Het doet onnoemelijk veel pijn. Een soort brand - alsof iemand een strijkijzer tegen je billen drukt. Dat is het soort gevoel dat het geeft. Pijn, ultieme pijn. De slagen komen aan een snelheid van één per minuut, maar voor mij leek het een leven lang te duren. Ik wachtte en wachtte tot de eerste kwam en zodra ik uitademde: baam. Nadien leken mijn billen op een stuk biefstuk”.
Zo beschreef de Nieuw-Zeelander Aaron Cohen de zes zweepslagen die hij in 1982 kreeg voor drugshandel. De Maleisische advocaten Latheefa Koya en Renuka T. Balasubramaniam gebruikten zijn plastische beschrijving in hun campagne om de motie erdoor te krijgen. Volgens hen zijn zweepslagen duidelijk bedoeld als vernederende ervaring, en “een anachronisme dat niet past bij een medevoelende maatschappij in een ontwikkelde natie”.
Mensenrechtengroepen in Maleisië hebben zich eerder uitgesproken tegen zweepslagen, die brede rode striemen en permanente littekens op de billen veroorzaken. De in het strafwetboek geïntegreerde lijfstraf heeft geen islamitische connotaties maar werd ingevoerd door de Britse koloniale heersers op het einde van de negentiende eeuw.
“De motie is een eerste stap naar de gehele afschaffing van lijfstraffen”, hoopt Latheefa Koya. Hij en zijn collega kozen dit ogenblik uit voor hun motie, omdat Maleisië momenteel in de ban is van een grootscheepse actie tegen mensen zonder papieren.
De migranten en vluchtelingen die momenteel worden opgepakt worden ofwel rechtsreeks naar detentiecentra gestuurd en van daaruit terug naar huis, ofwel binnen de twee weken voor de rechtbank gedaagd. Wie voor de rechtbank een visum kan voorleggen maar langer is gebleven dan de uiterste datum, kijkt aan tegen een gevangenisstraf en terugzending. Wie helemaal geen papieren heeft, krijgt bovenop een gevangenisstraf nog zweepslagen, gewoonlijk twee of drie. Vrouwen worden niet geslagen.
Vaak weten de migranten niet wat hen ten laste wordt gelegd, zeggen Koya en Balasubramaniam. “Ze krijgen niet te horen dat ze recht hebben op een advocaat, en zelfs als dat wel zo is, krijgen ze geen redelijke kans om hulp te zoeken. Het gebrek aan vertaling maakt van het hele juridische proces een complete aanfluiting van gerechtigheid en mensenrechten”. Uit angst voor oneindige gevangenisstraf pleiten velen schuldig zonder zich te realiseren wat daarvan de gevolgen zijn.
De relatieve welvaart van Maleisië trekt nog steeds duizenden arbeiders zonder papieren aan uit buurlanden als Indonesië, Myanmar, India, de Filipijnen en Bangladesh.