Industrie ontwaakt uit de coma

In de jaren negentig werden Argentijnse producten van de markt verdrongen door importartikelen. Die waren toen veel goedkoper omdat de Argentijnse peso bij wet gekoppeld was aan de waarde van de Amerikaanse dollar. Die koppeling is intussen losgelaten: een dollar kost nu 3,16 peso. Vooral exportgerichte sectoren doen daar hun voordeel bij. Zij krijgen nu meer pesos voor hun koopwaar, vooral petroleum en producten uit landbouw, veeteelt en visvangst.

Maar nu klimt dus ook de lokale industrie uit het dal: Zij palmen hun thuismarkt weer in na het wegvallen van de buitenlandse concurrentie. Er gaan weliswaar elke maand meer winkels failliet, maar bij de overlevers is er een radicale ommezwaai in de herkomst van de koopwaar: van overwegend buitenlandse naar hoofdzakelijk binnenlandse producten.

In de jaren tachtig produceerde de Argentijnse schoenenindustrie 110 tot 115 miljoen paren per jaar, zo legde Carlos Bueno, voorzitter van de schoenenfederatie, uit aan IPS. In 2001 was dat aantal teruggevallen tot 36,6 miljoen paren. “42 procent van de schoenen kwam uit het buitenland, twee derden daarvan uit Brazilië”, aldus Bueno.

Eind 2001 werd de toestand zo kritiek dat de schoenmakers tijdens een luidruchtige protestactie voor het regeringsgebouw duizenden schoenen op straat dumpten. “We werkten toen op 10 procent van onze productiecapaciteit en later zelfs op vijf procent. Intussen zijn we aan de beterhand omdat de import vrijwel van de markt is verdwenen.”

Intussen blijft toch nog altijd 60 procent van de productiecapaciteit in de schoenensector onbenut. Dat komt omdat de koopkracht van de Argentijnse consument nog altijd erg laag ligt. Sinds de zomer van 2001 werden 30 procent minder schoenen verkocht. “De mensen kopen enkel nog eten”, zei Bueno. De producenten kunnen een deel van dat verlies echter goedmaken door opnieuw uit te voeren naar de Latijns-Amerikaanse buurlanden, markten waarop ze sinds de jaren negentig niet meer aanwezig waren, en naar nieuwe afzetgebieden in de Verenigde Staten, Europa en China. Bueno voorspelt een groei van zeven procent in 2002 en in 2003 “nog flink wat meer”.

Hetzelfde verhaal doet zich voor in de textielsector, waar de machines een voor een opnieuw worden opgestart. Het marktaandeel van buitenlands textiel viel terug van 55 procent in 2001 tot 8 in mei 2002. Ook de fabrikanten van autobanden, glaswerk, chemische en farmaceutische producten, muziekinstrumenten, cosmetica en wijn merken een begin van heropleving.

Het grootste probleem blijft het gebrek aan krediet. Volgens het Argentijnse Nationale Instituut voor de Statistiek kromp de industriële productie in de eerste vijf maanden van 2002 met 16 procent tegenover dezelfde periode in 2001 en zal dat niet veranderen zolang er niet opnieuw geld komt voor investeringen. Om de aarzelende heropleving enig macro-economisch elan te geven moeten volgens het Instituut ook de automobiel-, bouw- en dienstensector er weer bovenop komen.

Argentinië kampt na vier recessiejaren met een werkloosheid van 23 procent en een torenhoge staatschuld. De helft van de 37 miljoen Argentijnen leven in armoede en miljoenen kleine spaarders kunnen nog altijd niet vrij beschikken over het geld dat ze op de bank hebben staan.

Ref: la if