India voert werkloosheidsuitkering in

Dit is de belangrijkste wet ten voordele van de miljoenen arme Indiërs sinds de onafhankelijkheid in 1947, zegt Prabhat Patnaik, professor economie aan de prestigieuze Jawaharalal Nehru Universiteit in New Delhi.

De nieuwe wet, die er kwam er onder meer op voorstel van Jean Dreze, een Belgische professor economie aan de Delhi School of Economics, garandeert landbouwgezinnen een inkomen van minstens 60 roepies (iets meer dan een euro) per dag gedurende minimaal honderd dagen per jaar. Voorwaarde is dat de volwassenen in dat gezin - mannen maar evengoed vrouwen - ongeschoolde handenarbeid willen verrichten. Volgens Patnaik gaat dat de Indiase overheid meer dan acht miljard euro per jaar kosten, ofwel iets meer dan een procent van het bruto binnenlands product.

In eerste instantie profiteren een tweedhonderdtal districten van het plan. In 150 daarvan loopt al een voedsel-voor-werkprogramma. Het programma wordt dan gedurende de volgende vijf jaar geleidelijk uitgebreid tot alle 600 Indiase districten. De uitvoering wordt overgelaten aan verkozen plaatselijke overheden en niet-gouvernementele organisaties. Dat is nieuw - eerdere armoedebestrijdingprogramma’s werden altijd strak geleid door de nationale of deelstaatoverheid.

De wet is het geesteskind van de machtige Nationale Adviesraad die Sonia Ghandi, het hoofd van de nationale Indiase regeringscoalitie, bijstaat. De Adviesraad groepeert een reeks belangrijke sociale werkers en economen, waaronder Patnaik en Dreze. De uiteindelijke wet is een verwaterde versie van het oorspronkelijke voorstel.

Volgens de Belgische Dreze zal de wet de voortdurende grootschalige plattelandsvlucht in India tegengaan. Hij wijst er ook op vrouwen naar alle verwachting een grote proportie van de betaalde arbeiders zullen uitmaken, wat veel zal doen voor de gelijkheid tussen man en vrouw.

Critici zeggen dat de wet de deuren opent voor misbruiken en corruptie. Patnaik vindt dat mogelijke misbruiken geen excuus mogen vormen om de wet ten voordele van de plattelandsarmen tegen te houden. Hij verwijst ook naar de bestaande anticorruptiewetten, die zullen dienen om de organisaties die de lonen moeten uitbetalen te controleren. Het zal een tijdje duren voor alles in de plooi valt, maar uiteindelijk komt het in orde, verzekert hij.

Zelf vindt Patnaik het spijtig dat het minimumloon centraal is vastgelegd op 60 roepies. Hij had liever gezien dat elke deelstaat een bedrag kon vastleggen, omdat goedboerende deelstaten zoals het zuidelijke Kerala nu al een gewaarborgd minimuminkomen garanderen dat bijna dubbel zo hoog ligt.

Critici werpen ook op dat 60 roepies per dag gedurende 100 dagen per jaar nog steeds maar een gemiddeld maandinkomen oplevert van 500 roepies of nog geen 10 euro, wat volgens hen nog steeds onvoldoende is. Maar nationaal minister voor Plattelandontwikkeling Raghuvansh Prasad Singh zegt dat dit een begin is dat ongetwijfeld een verbetering betekent van de plattelandsarmoede en mensen vrijwaart van honger, vooral tijdens magere seizoenen. Volgens de Wereldbank leeft momenteel meer dan dertig procent van de Indiërs met een inkomen onder een dollar per dag.

De woordvoerder van de oppositiepartij BJP, die in mei vorig jaar onverwacht van de macht werd verdreven, zei kort na de goedkeuring van de wet dat zijn partij de wet verwelkomde maar dat de BJP vergelijkbare garanties wil zien voor de armen in de steden. (ADR/MM)