[blog] Massadouche voor vluchtelingen

Ik heb op de terugvan van Mardan naar Islamabad zitten dubben wat ik nu het ergste vind: de kinderen die zonder veel uitleg wellicht lossgerukt werden uit hun dagelijkse omgeving; de vrouwen die een beetje hulpeloos proberen om binnen een totaal onbekende context hun waardigheid en rol als moeder maximaal op te houden, maar daar natuurlijk nauwelijks in slagen; de mannen die veroordeeld zijn tot nutteloosheid en daardoor hun deel van de familiale waardigheid zijn verbrokkelen tot afhankelijkheid en onwetendheid. Ik heb dan maar besloten geen wedstrijd te houden en iedereen ex aequo te laten winnen omwille van de relatieve rust waarmee het bijzonder onaangename lot voorlopig aanvaard wordt.

Als zit zeker niet iedereen met gekruiste benen zijn of haar lot af te wachten. Een aantal mensen knapt klussen op in het kamp, en meer mensen zoden dat willen doen als er meer vraag was. Op weg naar het door Artsen zonder Grenzen gerunde kamp Mazdoorabad kwamen een andere vorm van actie tegen: we  zaten een uurlang geblokeerd door een demonstratie van IDP’s (Internally Displaced People) die ongelukkig waren met de manier waarop de voedselbedeling verloopt -en dat was blijkbaar al de tweede dag op rij. In het kamp zelf was gisteren ook een klein opstootje geweest over het plotse stopzetten van de theebedeling. Dat geeft vooral aan hoe groot de nervositeit is onder de oppervlakkige rust. En die zenuwachtigheid zorgt ook bij hulpverleners en andere buitenstaanders voor extra waakzaamheid, want onvrede met hulp kan onverwacht overslaan in woede tegen hulpverleners -zeker als er politieke agitatie zou binnensluipen. Momenteel is dat volgens de mensen van AzG niet het geval, maar niets is voor altijd, zeker niet in Pakistan.
De onrust heeft op de eerste plaats te maken met de enorme onzekerheid die vluchtelingen voelen over de toekomst: hoe lang zal de militaire operatie duren? zullen ze hier weg geraken voor het regenseizoen in juli begint? en vooral: zal hun huis er nog staan en zal de inboedel niet geroofd zijn? Iedereen loopt met die vragen rond en niemand kan erop antwoorden, zeker niet zo lang er geen media toegelaten worden in het oorlogsgebied.
Heel even was het feest in Mazdoorabad, toen de brandweerwagen van de gemeente binnenreed om het terrein een beetje te verfrissen. Het waterkanon werd over de tenten gericht, in een eerder symbolische geste die verkoeling moest brengen voor de inwoners van de ongeveer 515 tenten. Uiteindelijk was de brandweerwagen eerder een rondrijdende massadouche voor de kinderen. En die verdienden de pret en het water uiteraard voor de volle honderd procent.
Hoe lang dit soort goedbedoelde acties nog voor ontspanning kunnen zorgen in kampen als Mazdoorabad, is een open vraag. Maar niemand verwacht dat de “speeltijd” nog heel lang zal duren. De klok tikt voor de Pakistaanse overheid.