[blog] Het leven is als een ezel

In a in a in a few few few moments moments moments inch’ inch’ inch’ Allah…
Wat mensen aan deze zijde van de Bosporus hebben met echo, is me nooit helemaal duidelijk geworden. Op de bus van Lahore naar Rawalpindi deze voormiddag klonk zelfs de onschuldige mededeling dat ‘we zodadelijk aankomen’ alsof ze uitgesproken werd door een emir op een enorm plein vol gelovigen. Zo’n echokamer voegt in elk geval een flinke emmer dramatiek toe aan een verder volkomen onopmerkzame trip.
In Rawalpindi heersen nog de kleuren, geuren, klanken en chaotische gewoonten van het volle Pakistan. Zodra je de taxichauffeur het adres moet geven waarnaar je gebracht wil worden in Islamabad, weet je dat je een grens gaat oversteken naar een vreemd land waar andere wetten gelden. De wijk heeft geen naam, maar een nummer, G4 of F8, aangevuld met een kwadraat, F8-1, bijvoorbeeld. Binnen die ruit geef je dan de straatnaam, Straat 30 of Street 52, bijvoorbeeld. Welkom in de Brave New World van Islamabad, met zijn brede lanen, rechte straten, mathematische opbouw. Een droomproject van de Griekse sterarchitect Konstantinos Apostolos Doxiadis, waar iemand zonder auto opgesloten is binnen zijn eigen blok.
Bij Artsen zonder Grenzen kreeg ik alvast een papiertje met daarop de voor plaatsen die voor hen verboden, afgeraden of toegelaten zijn. Volgens directeur Fasil Rezera zijn er ernstige waarschuwingen voor op handen zijnde aanslagen. Alleen weet niemand waar of wanneer zoiets zal plaatsvinden, maar als de aanslag op een markt in Pashawar een paar dagen geleden een aanwijzing is, dan lijkt het er in elk geval op dat de kameraden jihadi’s behoorlijk wanhopig zijn. Van heel precies geplande aanslagen op high value targets (genre Marriot hotel) naar een blinde zelfmoordaanslag die alleen onschuldige passanten doodt en verwondt, het is in elk geval niet fraai.
En het goede nieuws is: het heeft fel geregend, gedonderd en gebliksemt in Islamabad. De temperaturen waren meteen een stuk draaglijker, al was de geur van natte aarde (en asfalt) niet zo puur en geparfumeerd als ik eerst dacht toen ik buiten liep voor het avondeten. Het vuilnis dat her en der opeengehoopt ligt verpestte de golven bougainvillea in de avondlucht. Bij het teruglopen werd het onweer trouwens net iets te enthousiast, waardoor ik drijfnat op mijn kamer terugkwam. Douche uitgespaard. En gelukkig kocht ik me vanmiddag nog een salwar kameez aangeschaft om morgen nog een beetje minder opvallend in het vluchtelingenkampt te kunnen rondlopen.
Overigens weet ik niet zo zeker of die vluchtelingen wel zo blij zijn met zo’n onweer: de tenten die ik op tv zag, zijn zeker niet uitgerust om een wolkbreuk op te vangen, er is dus veel kans dat tienduizenden mensen weer nieuwe ellende moeste  doormaken vanavond.
Als uitsmijter, een Pathaans spreekwoord, gelezen als begincitaat bij het artikel Random thoughts. Swat Peace Deal van Hamid Hussain in het Pakistaanse blad Defence  Journal van deze week: ‘Onze bestemming is als een bezadelde ezel: hij gaat naar waar de eigenaar het wil.’ De rest van het stuk is minder hoopvol, maar daar wil ik de dag liever niet mee afsluiten.