Barbara Sarafian krijgt het moeilijk tijdens een citytrip naar Madrid. Voortdurend ziet ze mensen eten. Stapels patatas, hopen pulpos en calamares. Vlees eet vlees. ‘We eten teveel. We praten zoveel over eten, we maken er zoveel klaar, we gooien er zoveel weg’, zegt ze.

Vluchtelingen verlaten meer dan dat ze ergens binnendringen, stelt Barbara Sarafian in haar column. Ze vraagt zich af of zij de kans hebben om stilte in zichzelf te vinden en tegelijk met het achtergelaten land en het land van belofte bezig te zijn.

Beelden zeggen meer dan woorden, ze bewijzen iets, vullen aan en beelden kunnen ook als blikvanger dienen. We worden er vandaag voortdurend mee om de oren geslagen. Het hoort bij de hedendaagse berichtgeving. Maar Barbara Sarafian is daar allesbehalve gelukkig mee. ‘It is just too much information’.

‘Al wie bovenaan op de hiërarchische ladder staat in welke groepering dan ook, is onderhevig aan het plegen van misbruik van zijn positie,’ zegt Barbara Sarafian. Mentaal gegijzeld worden door andermans wil en chantage is iets waar ze absoluut onverdraagzaam tegenover staat.

Columniste Barbara Sarafian kijkt naar Griekenland en het deel van haar jeugd dat ze er doorbracht. 'Hoe men een land 'failliet' kan noemen, begrijp ik niet.'

‘Ik ruik mijn stal’, zei ik op de TGV van Marseille naar huis. ‘Niet moeilijk’, zei iemand van het reisgezelschap die al uren op zijn smartphone aan het tokkelen was. ‘Ze staken bij IVAGO, de vuilniszakken werden al een paar keer niet opgehaald’.

Columniste Barbara Sarafian babysit op haar nichtje van twaalf. Net als Barbara, is ze tweetalig opgevoed. Een 'aandoening' was het ooit. 'Ik noem kinderen als haar nu de premature laatbloeiers van deze wereld.'

Enkele dagen na haar eigen verjaardag en twee dagen voor de herdenking van de Armeense genocide die honderd jaar geleden plaatsvond, maakt Barbara Sarafian haar debuut als MO*columniste. Waar schrijf je dan over, met die achternaam? Over een metalband?