Na de hoop van de Arabische Lente volgde de verontwaardiging over de consequenties voor de vrouwen van de revolutie, die terug naar keuken en haard gestuurd werden. Het debat daarover is bijzonder gepolariseerd. De ene kant vindt dat de feministen te weinig geduld hebben en te veel dramatiek hanteren. De andere kant vindt de conservatieven blind vo ...

Een half jaar na het begin van de Arabische Lente hebben activisten die hun medeburgers op weg hielpen via het relatief onbekende terrein van de sociale media, het gevoel dat hun gevecht voor mensenrechten, democratie en transparantie nog maar net begonnen is.

Vrouwen krijgen het steeds moeilijker op het Tahrirplein, de plaats waar de Egyptische revolutie in 2011 begon.

De generatie jonge vrouwen in Egypte is hoopvol. Ze geloven dat de revolutie hen uiteindelijk een betere toekomst zal brengen, al beseffen ze dat hun strijd nog moeilijk zal zijn.

‘Iedereen drinkt, danst en vrijt hier.’ Niet meteen een citaat dat doet denken aan een land waar alcohol verboden is en de zeden zo streng zijn dat vrouwen niet mogen autorijden en zich verplicht moeten hullen in een abaya (zwart gewaad).

Vrouwen zijn goed voor revoluties maar revoluties niet voor vrouwen, schreef een Time-journaliste toen de Arabische Lente pas begon. Na de Iraanse revolutie mochten de vrouwen zich in een chador hullen.

De Jemenitische activiste Tawakkol Karman is duidelijk ‘not amused’ als ze de mensenrechtenmoraal van Europa samenvat in één woord: dubbel. Haar blik verandert als ze het vol trots heeft over de vele jongeren en vrouwen in Jemen die –met het oog op sociale en politieke verandering– bijna dagelijks de keiharde overheidsrespressie trotseren. ...

In verschillende landen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika wordt gewerkt aan een nieuwe grondwet. Vrouwen proberen daar hun rechten via de wet te verbeteren.

Ze kijken je "ongecensureerd" aan, affiches van vrouwen die dezer dagen overal in Jeruzalem opduiken. "Vrouwen op aanplakborden zijn terug in Jeruzalem", zeggen ze uitdagend. Gaandeweg zijn vrouwen van de aanplakborden verdwenen en dat nemen ze niet.

De aangekondigde introductie van de sharia-wetgeving in Libië stuit op sterke weerstand bij vrouwen, niet-religieuzen en de Imazigh-minderheid.

Nu de revoluties in Tunesië, Egypte en Libië voorbij zijn, vrezen vrouwenrechtenactivisten de opkomst van religieuze staten. Daar is geen plaats voor vrouwenrechten, zeggen ze.

Mahnaz Afkhami, Iraans minister voor vrouwen onder het bewind van de sjah (1976-1978), ziet parallellen tussen de Arabische lente en de Iraanse revolutie eind jaren zeventig. “Gelukkig heeft de Arabische wereld geen Khomeini”, zegt ze. “Maar voor de rest zijn er veel gelijkenissen.”