Sabrine Ingabire kan zich voorstellen dat sommige mensen met ongeloof de stukken over het voorval van Sarah in Pukkelpop lazen. Dit was voor haar niet het geval. Wat maakt het verschil? Kleur. Een persoonlijk getuigenis.

Walter Zinzen stoot in een familiealbum op een foto van zijn grootouders aan zee. Dat nostalgisch moment mondt uit in een heel actueel debat waarin niet enkel korancitaten aangehaald worden.

Bie Vancraeynest heeft onvoorwaardelijk van Brussel leren houden door zich te omringen met jonge mensen die er geboren en getogen zijn. Zij groeien op in die vormeloze wereld waar links en rechts, goed en kwaad over elkaar vallen en door elkaar lopen als de kleuren in een opgewarmde lavalamp.

Aya Sabi is er helemaal klaar voor, laat de ramadan maar beginnen. Maar ze wil daar graag wat dieper over denken, en dan komt ze al vastend uit bij eten, recepten, verleden en de grote tafel waaraan iedereen welkom is. Of zou moeten zijn.

Moederdag geeft de kans om op school stereotypen te doorbreken, vindt MO*columniste Anya Topolski. Want ‘een schoolomgeving die de uitsluitende normen uit de maatschappij reproduceert is veilig noch bevrijdend.’

Sabrine Ingabire wijdt haar column deze maand aan de kleuren blauw en roze. Maar eigenlijk gaat het over zwart en wit. Ze leert zichzelf weer kennen, terwijl ze “zich losmaakt van de ketens van het patriarchaat en white supremacy”.

MO*columniste Aya Asabi wil de geluidsmuur overstijgen. Ze wil verhalen brengen die gezond zijn, niet toxisch, die echt zijn, met echte mensen en dingen die echt gebeuren. En niet de dingen zoals we ze verwachten, zoals we er een construct van hebben gebouwd in ons hoofd.

Hoe heerlijk het is, al die talen. De wonderlijke verwarring die ze teweegbrengen. En de liefde natuurlijk. Jan Mertens laat zich ontroeren door de talen en verhalen die elkaar kruisen in metro's en winkels.

Hebben we dankzij de Miss België verkiezingen de vrouwelijke tegenhanger van Vincent Kompany gevonden?

MO*columniste Bie Vancraeynest wilde niet al teveel wensen. Geen wensen zenden, geen wensen ontvangen. Geen momentum, geen kantelpunt, geen ‘vanaf nu’. Maar nadat ze er een luidop heeft uitgesproken, is de rest niet meer te stoppen.

Het kerstfeest is de perfecte gelegenheid om te dansen met de hele familie, vindt MO*columniste Sachli Gholamalizad.

‘De manier waarop vluchtelingen worden ontmenselijkt is niet acceptabel, zeker niet gegeven de Belgische geschiedenis’, schrijft Anya Topolski in een “kerstboodschap”.