Iemand stak afgelopen week een huis in brand omdat daar binnenkort mensen op de vlucht komen wonen. Ik vroeg me af waarom die iemand dat deed. Zo zijn wij mensen. We willen graag begrijpen wat er gebeurt, wat ons overkomt. Zelfs als er geen antwoorden bestaan, blijven wij vragen stellen.

Laatst stelde een zus van MO*columniste Ching Lin Pang de vraag wat er van hen geworden zou zijn indien ze in Hongkong gebleven waren en niet naar België zouden zijn gekomen. Maar Lin houdt niet van zulke ‘wat als’-vragen. ‘Ik heb geen nood aan nieuwe realiteiten. Een realiteit maak je zelf. Vandaar dat ik meer voeling heb met de vraag: wat nu?’ ...

Samira Atillah bracht vele zomers door in en rond de Middellandse Zee. Toen die zee nog een plek van rust was. Maar die tijd is nu voorbij. 

Dat kapitein Carola Rackete een celstraf van drie tot tien jaar riskeerde, vindt Landry Mawungu absurd. Mensen bijstaan die hulp nodig hebben zou net een evidentie moeten zijn. Maar toch dreigen we de waarden waaraan we het meest waarde hechten overboord te gooien.

Samira Atillah denkt er dagelijks aan, hoe het verder moet met de honderden vluchtelingen die dagelijks noodgedwongen hun toevlucht zoeken in en rond het Brusselse Noordstation.  Gelukkig kunnen ze rekenen op heel wat vrijwilligers die zich dagelijks inzetten om onderdak en ondersteuning te organiseren.

‘Verkiezingscampagnes worden in gang getrapt, er is geen ontsnappen aan’, zo begint Bie Vancraeynest haar maandelijkse column. Van de nieuwe verkiezingsbeloftes interesseert haar slechts een ding. Ze heeft er haar eigenste lakmoesproef van gemaakt. ‘Hoe gaan we zorgen voor diegenen die nu uit de boot vallen?’

De tijd dat sp.a nog écht het debat kon bepalen, ligt al enige tijd achter ons. Inzake migratie kan je mensen vertrouwen geven en angst bezweren of je kan die ook aanwakkeren. Volgens Michael De Cock koos sp.a voor dat laatste. 

Een politieke crisis is goed voor de kijkcijfers, en voor columnisten, weet Michael De Cock. Leuk om te volgen op televisie, maar je kan er niet in leven. Want het echte leven met échte mensen, dat raast intussen gewoon door. 

‘Er is geen draagvlak bij de bevolking voor dit pact’, aldus de dappere N-VA bewindvoerders bij hun aftocht richting uitgang. De agressieve beeldcampagne van de grootste regeringspartij deed de deur van de laatste twijfel resoluut dicht. Het onthutsende zat hem wellicht in het wegvallen van de laatste restjes fatsoen, als kruimels ...

Bijna twee jaar woont Warda El-Kaddouri ondertussen in het land van drop en stroopwafels, in de stad van eindeloze grachten en ontelbare fietsen. Ze blijft zich verbazen over het gemak waarmee ze België heeft achtergelaten.

De uitwijzing van de perfect geïntegreerde Afghaan Aziz Heidari en zijn 14-jarige zoon, en vooral de motivering van de Dienst Vreemdelingenzaken tot die beslissing, is grondstof voor een absurdistisch theater. Tegen botte onwil kan zelfs de meest voorbeeldige integratie niet op, schrijft Geert Van Istendael.

MO*columnist en Duitslandkenner Geert Van Istendael gaat dieper in op de samenlevingsproblemen in het oosten van Duitsland. Is extreemrechts aan een opmars bezig? Moeten we ons echt ongerust beginnen maken?