Advocate Marie Doutrepont schreef een boek dat iedereen nú moet lezen, ook Vlaamse politici. ‘Wie haar getuigenissen heeft gelezen, kan zich niet langer verschuilen achter snelle en gemakkelijke commentaren over gelukzoekers in vluchtelingenkamp Moria.’

‘Dit boek is gewoon Holland.’ Zo staat het op de oranje achterflap van de laatste roman van de Nederlandse-Iraakse schrijver Rodaan Al Galidi. Dat gewone Holland en zijn volk zijn niet zomaar te doorgronden voor wie als buitenstaander het land binnenkomt.

Er rust allang geen taboe meer op extreemrechts. Opvallend veel jongeren voelen zich wereldwijd aangetrokken tot de masculiene cultuur van bloed en bodem, complottheorieën en uitsluiting, al zit het discours van extreemrechts vol tegenstrijdigheden. Vanwaar komt die fascinatie? 

Waarom kijkt Black Lives Matter nauwelijks naar wat vandaag in Afrika gebeurt? En waarom weten we zo weinig over het Globale Zuiden? Idesbald Goddeeris, hoogleraar Koloniale geschiedenis, haalt verrassende vragen boven in een gesprek met oud-collega en Revolusi-auteur David Van Reybrouck.

Het klopt niet dat etnisch-culturele verenigingen een succesvolle integratie in de weg zouden staan. Onderzoek toont net het omgekeerde aan, zegt Dirk Jacobs, professor Sociologie aan de ULB. ‘Waar we ons eigenlijk vooral zorgen over zouden moeten maken, zijn de mensen die nergens lid van zijn.’

'Moderne slavenhandel’: zo wordt de mensensmokkel vaak omschreven waar vluchtelingen, asielzoekers en irreguliere migranten een beroep op doen. Maar wie dat doet, begrijpt niets van slavernij of van vluchten, zegt onderzoekster Julia O’Connell van de universiteit van Bristol.

MO* sprak met twee Irakezen in België, die elkaar vonden in de kalligrafie, de ene als meester-kalligraaf, de andere als zijn leerling. Een gesprek over censuur, de kracht van beelden en de hoop van de Iraakse protesten. 

Waarom is er zo’n sterke anti-immigratieretoriek op plaatsen die bijna geen immigranten hebben? ‘De meeste Centraal-Europese landen vrezen eerder dat ze eigen bevolking zullen verliezen dan dat er een nieuwe bevolking komt’, stelt de Bulgaarse politicoloog Ivan Krastev.

De coronadreiging maakt de leefomstandigheden op de Griekse eilanden ondraaglijk. In het vluchtelingenkamp Moria op het eiland Lesbos dreigt angst en onzekerheid de bovenhand te nemen. ‘Jammer genoeg is er niet snel zicht op verandering’, klinkt het.

Overal waar hij kwam, moest de Eritrees-Ethiopische auteur Sulaiman Addonia (Silence is My Mother Tongue) een nieuwe taal leren. ‘Dat opende keer op keer een wond.’ Pas na tien jaar vond hij zijn eigen taal, ontstaan uit zijn gruwelijke migratieverleden.

Hij bedacht de EU-Turkijedeal, maar nu is Gerald Knaus onthutst: Europa voert een antimigratiebeleid waar zelfs Donald Trump zich niet aan zou wagen, vindt hij. Voor Knaus is het vijf óver twaalf. Hij pleit voor directe bezinning en een nieuw akkoord met Turkije.

Je "air miles" sparen en weggeven zodat migranten herenigd kunnen worden met hun familie. Het begon als een klein idee, maar de Amerikaanse vzw Miles4Migrants heeft zo de voorbije vier jaar al 413 vluchtelingen herenigd met hun gezin in België.