Vanuit Burkina Faso kijkt MO*-blogster Amée Zoutberg door een nieuwe bril naar de westerse samenleving en haar soms bedrukkende normen. Over luidkeels zingen op de fiets en dikke buikjes in strak shirt.

Hoewel ik hier in Burkina Faso niet veel andere witte mensen tegenkom, is het erg interessant om hen te observeren. Wat doen ze hier – en hoe gedragen ze zich? Cultureel gezien staan zij het dichtst bij mij. Toch lijken ze altijd een ander land te beleven, al zie ik het zelf.

De rollen hebben zich erg duidelijk omgedraaid. In deze wereld ben ik degene die wordt nagekeken. Mensen willen mìjn haar aanraken. Op straat roepen kleine kinderen me na: 'Nassara! Nassara!'. Een blanke!

Begin september werd in Fort Portal (West-Oeganda) de eerste Rwenzori Women’s Week gelanceerd. Centraal stond de promotie van gendergelijkheid op regionaal en nationaal vlak. Enkele partnerorganisaties van Broederlijk Delen stonden mee aan de wieg van dit initiatief. Wereldblogger Valerie De Beuckelaer schetst de realiteit van kleinschalige b ...

Bij het wakker worden vanochtend, na het lezen van een opiniestuk en tijdens het nadenken over mijn eigen kleine schrijven, leek het me een goed idee om eens geen uitgesproken mening te hebben. Voor mensen, zoals ikzelf, die altijd wel ergens het standpunt van de ander kunnen begrijpen en hun eigen mening nuanceren is dat een geruststellende gedach ...

Op 25 maart is er jaarlijks een herdenking van de slachtoffers van de slavernij. Aan de Universiteit van Gent raakte ik in het kader van die dag in gesprek met Maxim Rigaux. Hij doet onderzoek naar Juan Latino, een zwarte slaaf in het 16e-eeuwse Spanje. Hieronder geef ik weer waarom Maxim dat onderzoek voert.

Daan en Lianne zijn Nederlandse jongvolwassenen die zijn opgegroeid in Tanzania. Ze voltooien hun laatste jaar van het secundair onderwijs in de International School Moshi, Tanzania. Volgend jaar gaan ze allebei naar Nederland om te studeren. Als ik hen vraag welke plek zij als thuis beschouwen, dan volgt er dit: ‘In Nederland voel ik me Tanzaniaan ...

Het is lang geleden dat ik iets schreef van op een andere plek dan mijn vaste tafeltje in Le Foyer, met zicht op de bedrijvigheid in de keuken, en met de verhitte geur van het stof en de stad om me heen. Vandaag kijk ik van achter het raam in Westouter uit op de Catsberg, en naar de wolken die dik samen pakken boven de velden waar rijpe tarwe, bloe ...

Bijna vier maanden in Zuid-Afrika nu, waarvan het grootste deel in Kaapstad. En dat doet iets met een mens. Een Afrikaanse stad waar je als blanke “local” kunt zijn. Waar villa’s en “shacks” staan. Waar daklozen en bedelaars minstens een even groot deel van het straatbeeld vormen als de palmbomen. Waar het leven pracht ...

Op 24 april 2016 overleed Jules Shungu Wembadio Pene Kikumba, beter gekend als Papa Wemba, tijdens zijn concert in Ivoorkust. En zijn leven werd, op zijn Afrikaans, uitbundig gevierd! De volledige Congolese community in Kaapstad kwam samen om hun King of Rumba te eren. Een fantastisch feest was het. En ik mocht meevieren… ...

Kleurrijk. Dat is wel het minste wat je van mijn medestudenten kunt zeggen. En dat valt op. Niet alleen in de klas maar overal in het straatbeeld. En ik heb het hier niet alleen over de outfits.

Vier dagen nu al. Nog maar. En wow. Wat een overload aan indrukken. Blacks, whites, coloureds, Indians; allemaal zijn ze thuis in de democratie die Zuid-Afrika sinds Madiba is. En dat is prachtig. Maar het voelt vreemd ook.