Door de oorlog tussen Israël en Hamas nemen antisemitisme en islamofobie in Europa toe. Maar is elke pro-Palestijnse actie per definitie antisemitisch? Activisten getuigen over toegenomen repressie door politie en politici, ook wanneer hun boodschap er één van vrede is.

Saeyid vluchtte met veel moeite uit Afghanistan, maar zit nu vast in Turkije. MO*journaliste Tine Danckaers was in het oosten van Turkije en tekende zijn verhaal op. Over uren stappen in de nacht, opgesloten zitten, gestapeld worden in de koffer van een bus. En over niet meer terug kunnen, maar ook niet meer verder.

Is IS voorbij of hergroepeert de terreurgroep zich in de luwte? In een zoektocht naar antwoorden trok de Egyptische-Belgische onderzoeksjournalist Mahmoud Elsobky naar Tunesië, Libië en Turkije.

‘Na één week ben ik iedereen die de groep binnenkwam beginnen wantrouwen’, vertelt Anna Alboth, initiatiefneemster en gezicht van de Civil March. ‘Daar haatte ik mezelf om. Op deze vredesmars heb ik nog het meest geleerd over conflict.’ Met sabotage en lastercampagnes slagen externe actoren erin de mars vanaf het begin ...

Eind augustus 2017 bereikte de Civil March For Aleppo, de burgermars als steunbetuiging aan Syrische burgers, haar eindbestemming aan de Syrische grens. Het tienkoppig team organisatoren is nu genomineerd voor de Nobelprijs voor de Vrede. De “marchers” vertellen aan MO* voor het eerst het vaak onwezenlijke verhaal van de meest waanzinnige acht ...

Ze zijn met meer dan vijf-en-een-half miljoen, de Syriërs die door de oorlog over de hele wereld zijn uitgezwermd. In Europa zijn er ruim een miljoen gearriveerd tussen 2011 en 2017 en in ons land staat de teller eind 2016 op 18.904. Onder hen heel wat kinderen. Hoe zit het met hen? Hoe kijken ze naar hun verscheurde land? Hoe was hun parcours? En ...

6 jaar Syrische opstand, 1 jaar Brusselse aanslagen, 60 jaar Europese Unie. Op 21 maart kwam alles samen in de Bozar in Brussel. Het Syrian Expat Philharmonic Orchestra en het Nationaal Orkest van België leidden Syriërs en Belgen naar een loutering van het verdriet van de afgelopen jaren. Pieter Stockmans beleefde het samen met twee Syris ...

Het Europese akkoord met Turkije heeft de vluchtelingenstroom over de Egeïsche Zee grotendeels doen opdrogen, voorlopig althans. Maar er zitten nog altijd zo’n 65.000 mensen vast in Griekenland. Voor hen zit er vaak niets anders op dan hun lot af te wachten. Want op de vraag hoe het nu verder moet heeft niemand een antwoord.

Een varend schip kan niet meteen tot stilstand gebracht worden, maar soms kan je het wel van koers doen veranderen. Dat laatste is wat onlangs op de Egeïsche Zee gebeurde tijdens een zoveelste ontwikkeling in de vluchtelingencrisis, die journalist Conor Fortune en zijn collega’s van Amnesty International onderzochten vanop op de Griekse eilan ...

Pieter Stockmans volgde een Syrisch gezin in zijn pogingen om de oversteek van Turkije naar Griekenland te maken. In Izmir en Istanboel kwam hij terecht in de wereld van uitbuiters, smokkelaars en maffiosi. Met elke boot die op de Europese kusten aanspoelt, arriveren lange verhalen en gekoesterde illusies.

Dit is het verhaal van Mohammed Kdimati, een jongeman van nu 22 jaar, die van zijn ouders gescheiden werd toen ze vluchtten uit Syrië. Omdat hij toen net achttien en dus wettelijk een volwassene was, mocht hij niet herenigen met zijn familie. Een getuigenis, in beeld gebracht door Daniel Demoustier.

Syriërs die het oorlogsgeweld in hun land proberen te ontvluchten, kunnen niet veel kanten op. De kortste weg naar het veilige Europa loopt via Turkije en Bulgarije. Maar Bulgarije doet er alles aan om de stroom vluchtelingen tegen te houden. Als het moet met geweld. Een verslag ter plekke.