Sommige dingen komen altijd terug, schrijft MO*columniste Bieke Purnelle. Zoals het abortusdebat, dat veel meer is dan een ethische visie op het ongeboren leven. ‘Vrouwen, hun lichamen en hun rechten spelen daarin slechts de rol van werktuig.’

Menstrueren mag geen ding zijn, schrijft MO*columniste van de maand Fei Lauw. Het is de normaalste zaak van de wereld. Maar de pijn die sommige vrouwen en jonge meisjes ervaren, die mogen we nooit normaliseren. ‘Ik kan een klein tuinhuis bouwen met de ontstekingsremmers in mijn medicijnenkit.’

Een bepaald soort mannelijkheid heeft in onze geschiedenis een spoor van vernieling nagelaten, stelt MO*columnist Jan Mertens vast. Toch ziet hij geen enkele reden waarom mannelijkheid zo vernietigend zou moeten zijn. 'We moeten oog hebben voor wonden die we door de tijd heen doorgeven.'

Menstruatieapps laten heel wat digitale kruimels achter, weet MO*columnist Paola Verhaert. “Surveillance capitalism” teert op dat soort data, en dus moeten we voorzichtig met gegevens omgaan. Of ze vergiftigen. ‘Klein protest kan nuttig zijn, maar vooral collectieve en structurele acties zijn nodig’

Het zouden de meest vrouwvriendelijke Olympische Spelen ooit geweest zijn, maar columniste Ching Lin Pang stelt zich daar vragen bij. Online pesterijen over outfits of sportieve prestaties, ongepaste opmerkingen van reporters... Niet alleen bij ons, ook in China. 

De bewering dat toernooien en wedstrijden apolitiek zijn of horen te zijn is absurd, vindt MO*columniste Bieke Purnelle. Sport en politiek zijn immers onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het verhaal van de sport leest als een omnibus vol onversneden politieke beslissingen.

MO*columniste Bieke Purnelle vraagt zich al decennia af wat ‘de juiste toon’ is en hoe je onrecht tegenover vrouwen het beste kan aankaarten. ‘Feminisme moet gezellig zijn’. Alleen: gezelligheid wordt schromelijk overschat, vindt ze. Onrecht wegwerken is namelijk geen vreedzaam theekransje.

Twintig jaar lang zweeg ze erover, maar recente gebeurtenissen zetten Anya Topolski ertoe aan om de stilte te doorbreken. Ze doet een dwingende oproep om eindelijk komaf te maken met het elitarisme, seksisme en racisme binnen de academische wereld. Wat het allemaal nog erger maakt, is het zwijgen van de academische gemeenschap.

“Gelukkige Vrouwendag” was trending, maar MO*columniste Bieke Purnelle heeft het er moeilijk mee. ‘Zolang we niet eens niet inzien waarom ook vrouwen recht hebben op een waardig loon en leven, wil ik geen gelukkige vrouwendag, pralines of goedkope haardrogers meer zien.’

Lisette Ma Neza weet niet of ze aan heimwee lijdt of aan Fernweh, een gemis aan ergens ver weg. Ze weet alleen dat ze altijd weg wil. Op zoek naar avontuur? Naar vrijheid? Of in de hoop ergens te belanden, aan te stranden waar ze niet “de ander” is?

Vandaag is het internationale Vrouwendag. Sommige mensen durven op dagen zoals deze ook wel eens en vooral wijzen naar de rechten van vrouwen in landen zoals Saoedi-Arabië of Iran. Maar het zou goed zijn om niet alleen te wijzen naar andere landen, want voor onze eigen neus gebeurt er meer onderdrukking van vrouwen dan men denkt.

11 november is Nationale Vrouwendag. We hebben ook nog eens de internationale op 8 maart. Dat zijn dus twee gelegenheden waarbij we op de vraag kunnen antwoorden: ‘En wanneer is het dan mannendag?’