Een feminist heeft nooit gedaan

Een van de vele ongemakken – voor wie zich al eens inlaat met de feministische zaak – is het beantwoorden van domme vragen, allemaal variaties op hetzelfde thema: ‘Is dat eigenlijk nog wel nodig, zo’n vrouwendag?’ Gevolgd door een:

‘Allez, hier hé, wil ik zeggen’. Dat het ‘daar’ nog nodig is, daar is iedereen het wel over eens, maar hier?’

Na eens diep adem te halen, grabbelen we dan in de ton van eindeloos veel argumenten:

Dat het lichaam van vrouwen, wat ze er mee doen, hoe ze het bedekken en ontbloten een politieke kwestie blijft die vooral wordt bovengehaald als bliksemafleider. Dat het voorlopig ondenkbaar is dat dit land, ook niet in één van de deelstaten een vrouwelijke premier krijgt, in tegenstelling tot de Filippijnen, Sri Lanka en Indonesië. Je weet wel, ‘daar’. Dat vrouwen nog altijd veel meer uren werken dan mannen en daar vaak minder voor betaald worden. Al helemaal als het topsporters zijn.

Dat een vrouw die bezield een standpunt verdedigt nog vaak als een hysterica wordt weggezet terwijl een man die hysterisch doet gepassioneerd wordt genoemd. Dat veel vrouwen het moeilijk vinden om zichzelf een feminist te noemen omdat het woord vaak nog een negatieve connotatie heeft. Dat zonder quota er geen, euh, vrouwelijke hond, in het parlement zou zitten als er door het ritsen niet verplicht werd om evenveel vrouwen als mannen op de lijst te zetten.

Iedereen die quota een belediging vindt, of een overdreven maatregel, raad ik aan om eens te kijken wat ze (maar) hebben opgeleverd in ons politieke bestel.

Iedereen die quota een belediging vindt, of een overdreven maatregel, raad ik aan om eens te kijken wat ze (maar) hebben opgeleverd in ons politieke bestel. Rosa, het kenniscentrum voor gender en feminisme houdt een aantal percentages netjes voor ons bij.

Excuustruus

Iemand vroeg me onlangs of ik het niet erg vond om als excuustruus in een panel te zitten. Dat ik een zitje krijg aangeboden omdat de inrichtende organisatie niet het verwijt wil krijgen van een all male panel te hosten. Dat ik daar dus zit, niet omwille van enige expertise of verlichte inzichten, maar enkel en alleen omdat ik een vrouw ben. Het kan me eerlijk gezegd weinig schelen waarom mensen mij vragen om voor een zaal mijn gedacht te zeggen. Ik deel maar wat graag mijn kijk op de wereld en de stad waar ik actief ben en als ik ergens op één van mijn stokpaardjes kan gaan zitten, dan doe ik dat graag.

Ik heb geen last van positieve discriminatie, integendeel. Een groeiend bewustzijn dat er een genderevenwicht moet zijn in bijvoorbeeld het beheer van een aantal organisaties gaf mij en veel andere vrouwen de kans om te leren besturen.
‘Jamaar, als ze een vrouw kiezen, en die is niet capabel, dan is dat dubbel zo erg.’

Nee, dat is niet dubbel zo erg. Dat is één keer erg. Het stikt van de incapabele mannen die niet van hun plaats zijn weg te krijgen. Dat beschouwen we niet als een nederlaag voor het gehele mannelijke geslacht.

Nagelbijten en in de spiegel kijken

Alsof het nog niet genoeg werk is om steeds op dezelfde dingen te hameren, komt er nu een nieuw takenpakket bij.

In het kader van ‘we moeten toch ook de andere klok laten horen’ en ‘de waarheid ligt waarschijnlijk in het midden’, is een vrouwendag nu ook de gelegenheid om eens ‘een andere stem’ te laten horen in het debat.

Aangezien conservatieve denker een knelpuntberoep is, wordt er niet zo nauw gekeken op stukken over ‘de slinger die te ver is doorgeslagen’.

Aangezien conservatieve denker een knelpuntberoep is, wordt er niet zo nauw gekeken op stukken over ‘de slinger die te ver is doorgeslagen’.

Zo’n stemmen worden ‘verfrissend’ genoemd wat meestal gewoon wil zeggen dat je boven zo’n stuk een titel kan zetten waar gretig op geklikt wordt. Als die dan nog eens de vrouwtjes biologisch op hun plaats kan zetten, dan is het helemaal top. Politiek incorrecte denkers gaan tegenwoordig als rocksterren op tournee. Gender als topic is er steevast een van de greatest hits.

Veel debat is er eigenlijk niet aan bij zo’n Jordan Peterson die de hele tijd semiwetenschappelijke statements aan elkaar naait tot niemand nog aan het lappendeken uit kan en iedereen zich er dan maar murw in wentelt. Als hij in een televisie — interview wordt gevraagd wat hij vindt van de inkomensgelijkheid tussen man en vrouw, dan antwoordt hij dat het verschil in inkomen niets te maken heeft met het verschil tussen mannen en vrouwen. Volgens hem komt dat bijvoorbeeld eerder omdat vrouwen kiezen voor beroepen waarmee ze minder geld verdienen. Als de journaliste er hem op wijst dat dat wel een erge veralgemening is, antwoordt hij dat je vrouwen inderdaad niet mag veralgemenen, tenzij op sommige punten.

Naast de nieuwe goeroes die het opnemen voor de verdrukte man zijn er ook vrouwen die het opnemen voor mannen als secundaire slachtoffers van de doorgeslagen slinger.

‘Veel mannen bijten tegenwoordig op hun nagels’; Schrijft Helena Cazaerk in een opiniestuk in Knack. En ook nog: ‘de valkuilen van #MeToo vergroten met de dag. We zijn op het punt gekomen dat ook onschuldige mannen zenuwachtig worden van de beweging.’ Wel, dat ze dan nog maar een beetje nagelbijten. Als jonge mannen tweemaal nadenken voor ze iemand kussen, of in bed duiken met iemand die teveel heeft gedronken of emotioneel onstabiel is, dan zijn we daar toch alleen maar bij gebaat?

Misschien mag iedereen wel twee keer nadenken voor hij of zij een sms stuurt met een privéboodschap naar iemand uit zijn werkomgeving. Mannen (en vrouwen) die twijfelen aan zichzelf sinds #metoo? Goed zo, iedereen is gebaat bij een beetje twijfel en kritisch naar zichzelf in de spiegel kijken.

Die ‘alomtegenwoordigheid van de #metoo beweging’, ik vind het behoorlijk meevallen. Hoeveel mannen mochten in het kader van onthullingen over seksuele intimidatie en misbruik hun biezen pakken (al dan niet met een gouden handdruk)?

Die ‘alomtegenwoordigheid van de #metoo beweging’, ik vind het behoorlijk meevallen. Hoeveel mannen mochten in het kader van onthullingen over seksuele intimidatie en misbruik hun biezen pakken (al dan niet met een gouden handdruk)? Enkele honderden? En wat waren de consequenties van hun daden? Zijn ze tot de bedelstaf veroordeeld? Met pek en veren de stad uitgestuurd?

Voorlopig heb ik nog niet zoveel gemerkt van de revolutie die blijkbaar al dient bijgestuurd te worden. Een aantal sectoren sloegen mea culpa en maakten goede voornemens. Maar het seksisme is allesbehalve van de werkvloer verdwenen.

Ook in de publieke ruimte en op straat zijn er nog genoeg vervelende anekdotes te rapen.

Op een warme nazomerdag, de laatste met blote benen vindt iemand het nodig om zijn handen onder mijn jurk tussen mijn billen te steken bij het afstappen van de metro. Ik ben op weg naar huis met een man. Niet de mijne, we zijn vrienden die gewoon dezelfde kant op moeten. Ik onderga het en zeg niets. Ik bedenk dat als ik ga schreeuwen mijn mannelijk gezelschap zich verplicht zal voelen om mijn eer te verdedigen. Het is bijna middernacht, de man van de hand en de rest van zijn gezelschap zijn dronken. Wij zijn in de minderheid. Ik zwijg omdat ik geen scène wil waarvan ik het einde niet kan voorspellen. #metoo
Het is op zich een klein incident, ik hou er geen trauma aan over. Alleen blijf ik zitten met de vraag waarom ik heb gezwegen.

Een feminist is nooit klaar, al helemaal niet met zich zelf.