Hoe groot is onze klimaatschuld?

Hoeven we niet te weten, we betalen toch niet. 

Nochtans is compensatie voor de klimaatverandering uitgegroeid tot één van de belangrijkste onderwerpen op de VN klimaatonderhandelingen in Doha, Qatar (Zie  Environmental Leader, Nations demand compensation en The Guardian, Climate change compensation emerges). De rijke landen zoals de VS en Europa verwerpen het idee dat ze financieel verantwoordelijk zijn voor de “verlies en schade” in kwetsbare gebieden.

De schaduw van het stratosferische kapitaal voor klimaat valt over West-Australië (joannenova.com.au).

‘Miljaaaarde’

De huidige tussenoplossing blijkt de oprichting van een werkgroep die werkwijzes bestudeert om verlies en schade te adresseren. Het klinkt cynisch maar de reactie kan gekaderd worden binnen de substantiële financiële engagementen die reeds gevraagd worden om de klimaatverandering te bestrijden. De VN stelt zich tot doel tegen 2020 minimum 100 miljard dollar per jaar aan klimaatfinanciering te verzamelen. Dit budget zou dan een onderdeel moeten vormen van de verwachte 1000 miljard dollar per jaar noodzakelijk om de opwarming van de planeet tegen 2050 te beperken tot 2° (The Global Landscape of Climate Finance 2012).

Het Climate Policy Initiative berekende dat we over de jaren 2010-2011 364 miljard dollar aan klimaatgerelateerde investeringen deden of een goede 1600 miljard dollar te weinig. Het gros van de centen en initiatieven kunnen bovendien op rekening van private initiatieven geschreven worden, voornamelijk multinationals en hernieuwbare energie ontwikkelaars, slechts 5% van dit budget kwam van de openbare sector.

Stop met staren

De intensiteit van de discussie wordt ondertussen opgevoerd. De ambassadeur van de VN voor een groene economie, Pavan Sukhdev, stelt dat hij diep ontgoocheld is over de globale actie zover_ “Please, stop staring at each other, get on with it.” (ABC news, “UN warning on trillion dollar cost”). Ban Ki-moon, secretaris-generaal van de VN,  zei recent dat het eerlijk en redelijk is dat de ontwikkelde landen het grootste deel van de verantwoordelijkheid op zich nemen (The Guardian, Rich countries are to blame).

Hiertegenover wordt gesteld dat China vandaag reeds een grotere koolstofvervuiler dan de VS en dat over enkele jaren de historisch geaccumuleerde koolstofschuld van het Noorden al overtroffen zal worden door de uitstoot van de ontwikkelingslanden (The Guardian, Developing countries must make deeper cuts).

Meer, veel meer

Ban Ki-moon spoedt zich de discussie voorbij en stelt_ de klimaatverandering gebeurt veel, veel sneller dan men begrijpt. De wetenschap heeft duidelijk gemaakt dat de mens verantwoordelijk is en daarom moet de oplossing van ons komen. De rijke landen moeten hierbij het voortouw nemen en uiterlijk tegen 2015 tot een bindend, globaal klimaatakkoord komen. Pavan Sukhdev geeft hierbij de te volgen paden_ alle subsidies voor fossiele brandstoffen afschaffen, conservering van natuurlijk kapitaal, grondstoftaxatie (om niet te moeten spreken van koolstoftaks), en meer, liefst veel meer.

Weer wat optimistischer richting 2015 dus?