Bye Bye Polizei

Wie dacht dat ‘schaaphoeden’ een uitgestorven beroep was, vergist zich. In het Zuid-Duitse gehuchtje Büchel huppen hordes schapen over de hellingen, achternagezeten door moderne herders in jeeps. We worden tijdens het actiekamp ‘Bye Bye Nuclear Bombs’ regelmatig getrakteerd op deze mobiele blaatconcerten. Bijbelse taferelen, tegen een achtergrond van rijkgevulde akkers, bossen, jagende roofvogels, paarden en koeien. Je wordt er stil van.
God is overal hier. Hij houdt een oogje in het zeil, via zijn stille observatoren in auto’s die half verscholen achter de bosjes staan, maar vooral via zijn stoottroepen in uniform. Hij laat niets aan het toeval over: 4.500 manschappen zijn gemobiliseerd om de ordeverstoring te voorkomen. Ze komen van heinde en verre, elk in hun lokale klederdracht en voertuigen. De ‘Feldjäger’ of militaire politie, vlammen in hun kaki busjes langs de 15 km lange omheining van de militaire basis. De polizei aan de andere kant van het hek, tooit zich in donkergroen en patrouilleert in de omgeving.
Donkergrijs is de kleur van de oproerpolitie en ook het ons meer vertrouwde blauw is van de partij. Ze bespringen iedereen die zich in de buurt van het militaire domein begeeft met vragen, pascontroles, ‘platzverweisen’ (verbod om op een bepaald gebied te komen) en arrestaties. Sommigen vervullen hun heilige plicht met Duitse Gründlichheit of zelfs licht sadisme, anderen eerder gemoedelijk. Hun “Knudel-faktor” (aaibaarheidsgraad) wordt steevast getest door de bonte meute internationals die de heuvels onveilig maken.
Het wordt al van bij de aanvang van het kamp duidelijk dat het Bomspotten van deze basis geen sinecure wordt. Al vanuit België worden we geschaduwd, de uitbaters van de vergaderzaal waar de info-avond over het kamp doorgaat willen ons uit schrik de toegang tot de zaal ontzeggen, en onze bus wordt aan de grens onderschept. Dat belooft… Onze vermoedens worden bij de aankomst in het kamp bevestigd: overal uniformen en geheime politie, de militaire basis zwaar bewaakt en de omheining versterkt met grote rollen ‘NAVO-draad’, met vlijmscherpe mesjes.
De Duitse autoriteiten lijken voorbereid op een halve oorlog. Maar we laten ons hierdoor niet afleiden. Na een briefing over het waarom en hoe van deze actie, gooien we ons op de voorbereiding. Duitse trainers leren ons hoe we op een geweldloze en effectieve manier kunnen meedoen aan de betreding van de militaire basis.
Ondertussen recruteert het Clown Army en bereid ze haar nieuwe troepen voor op frivole ontwapeningsstrategieën. Twee dagen en een paar inspirerende boswandelingen later, gooien we ons in de strijd. De clowns hebben zich een gevaarlijk roze plunje samengescharreld, de bomspotters gaan voor praktische kledij.
Sommige groepjes slapen in de bossen en sluipen vanuit hun schuilplaats naar de omheining, anderen wandelen in klaarlichte dag langs de politielinies om op een onbewaakt moment over de draad te wippen. Het politieblok is zo massief, dat niet iedereen in zijn opzet slaagt. Maar drie dappere Belgen mogen op het einde van de dag toch hun medaille ‘Büchelspotter 2008’ in ontvangst nemen. Met een list verschalken ze het verzamelde blauw, om zich even nadien door kaki  aan de overkant van de militaire omheining te laten arresteren.
 
Nina Hagen, die op dat moment een benefietconcert geeft aan de hoofdingang van de militaire basis, bejubelt vanop het podium de krachttoer van onze ‘drei belgen’. Haar publiek bestaat uit enkele duizenden demonstranten die deze dag hebben deelgenomen aan een kleurrijke protestwandeling rond de basis. 
De basisbetreding van de bomspotters was het kroonstuk op een week lang actievoeren door een breed gamma aan mensenrechten- en vredesorganisaties. Er was voor elk wat wils; ontbijttafels aan de ingang van het domein, happenings met bekende Duitsers en politici, fiets- en wandeltochten, concerten, straattheater en directe acties.
Hopelijk het startschot van meer acties in Duitsland en de rest van Europa, en het begin van een wereld zonder kernwapens. Een mens mag ook eens dromen …