La Ruta del Despilfarro

Barrio del Carmen

Onder begeleiding van de gedreven Teresa Galindo en Miguel Ángel Ferrís vatten we de route aan in de oudste wijk van Valencia. Het historisch kloppend hart van de stad, ‘El Carmen’, wordt gekenmerkt door typisch Spaanse, smalle straatjes. Een spandoek met “Welcome to the city of corruption” siert een balkon. ’s Avonds wordt de barrio omgetoverd in een levendige uitgaansbuurt. Helaas, wat we overdag te zien krijgen is grotendeels verwaarloosd. Enkele povere resten van de oude Moorse stadmuur die Valencia tot de 19^de eeuw beschermde, allerlei ‘pipi-straatjes’ en vele vervallen, leegstaande gebouwen.De levendige 84-jarige vrouw van republikeinse aard, die ons vergezelt, raakt geëmotioneerd. Zij vecht al jaren voor het behoud van haar buurt en een herwaardering van de historische stadsmuur. Tevergeefs, de stem van deze vrouw en haar buurtgenoten wordt niet gehoord. De PP- regering die in de autonome regie al 25 jaar aan de macht is heeft immers andere prioriteiten.

Valenciaanse glamour en grandeur

De ex-president van de autonome regio, de beruchte Francisco Camps, is een boegbeeld van corrupte politici. De burgemeester van de stad is al jaren Rita Barberà Nolla, vooral gekend omwille van haar grote collectie handtassen. Alomvattend kan gesteld worden dat de Valenciaanse politiek uitblinkt in het opzetten van peperdure projecten met veel glamour en grandeur. Zo vind je onder andere de befaamde “Stad van Kunsten en Wetenschappen” op de plek waar vroeger de rivier Turia stroomde. Dit grandioze culturele centrum kostte zowat 1,2 miljard euro’s – vier maal meer dan het oorspronkelijke budget. Overigens kost een entreekaartje voor de opera al snel 40 euro’s. “Een bedrag dat weinig Valenciaanse families zich kunnen veroorloven,” legt Teresa uit terwijl de bus voorbij het fenomenale spektakel rijdt.

In 2006 vond ook de zeilwedstrijd Port America’s Cup plaats in Valencia. Voor dit grootse evenement werden een nieuw kanaal, haven en paviljoens aangelegd. Goed voor 2 miljard euro’s. Datzelfde jaar bracht ook de paus een bezoek aan Valencia. Wederom spektakel. Bovendien, reed in 2008 ook nog de Formule 1 door de straten van deze mediterrane stad. Kostprijs voor dit prestigieuze gebeuren 140 miljoen euro. In vier jaar tijd werd het circuit hooguit drie maal gebruikt.

Tegenwoordig liggen de bouwwerken van het nieuwe voetbalstadium stil. Onafgewerkt lijkt het op een vervallen amfitheater. 

Zonder twijfel hebben al deze glamour en grandeur Valencia zeker op de wereldkaart geplaatst, maar is het al dit publiek geld wel waard geweest? Want, Valencia is, na Barcelona, de tweede autonome regio met de hoogste schuldenberg van het Spaanse schiereiland. Allerhande recortes teisteren de publieke sectoren anno 2012. De burgers en de komende generaties moeten inleveren.

Een voorbeeld

De bus die ons naar al de verspilling heeft geleid, houdt halt bij enkele barakken – el colegio 103 de Valencia. Een school, zo blijkt. Een vijftiental ouders en kinderen staan ons op te wachten. Pamfletten en foto’s in de hand. Ze tonen ons de letterlijke en figuurlijke ‘mierda’ die zij hebben gekregen. Een van de moeders spreekt ons via de luidspreker toe en legt uit hoe 300 leerlingen al 3 jaar lang les krijgen in deze trieste barakken. Een ‘echte’ school werd hen lang geleden beloofd, maar na acht jaar zijn de werken nog steeds niet aangevat. We gaan een kijkje nemen naar het braakliggend stuk land. Meer ouders en kinderen wachten ons daar op. Hetzelfde verhaal herhaalt zich. Dit is slechts een van de vele voorbeelden.

Gedurende de route komen we ook nog voorbij het grootste ziekenhuis van Europa, La Fe. In de bus wordt er gespeculeerd of dit ziekenhuis met publiek geld werd gefinancierd om het in de toekomst onafgewerkt over te laten aan private bedrijven. Het gekste is dat deze speculatie me tijdens deze route niet zo onwaarschijnlijk meer in de oren klinkt.

Het contrast

Ik frons mijn wenkbrauwen, en sta versteld. Deelnemend aan een of andere toeristische tour doorheen Valencia, krijg ik toch een ander verhaal te horen dan wat ik had verwacht. Ik hoor mensen aan het woord die al hun ganse leven in deze grootstad wonen. Zij zien de glamour en grandeur, vechten tegen de leegstand van het historisch kloppend hart van de stad en de verwaarlozing van de vissersbuurt ‘El Canbanyal’ die plaats moet maken voor de Formule 1, American Cup en een gigantische promenade. Ik hoor ouders aan het woord en zie kinderen met foto’s en pamfletten in de hand. Mensen die het enorme contrast voelen tussen wat de gewone burger in de Autonome Regio Valencia moet inleveren en de gigantische verspillingen van publiek geld.

Ik word er stil van.