Naar de basis van Salerno

Ons telefoongesprek over de Nationale Franse Feestdag doet me spontaan herinneren aan de geur van zwart kruit en de knallende voetzoekers rondom de kerk van een feestend dorp ergens in Normandie tijdens mijn jeugdjaren. Fix wing naar Salerno om 10u. Contracters van Black Water waarschuwen ons voor de ‘bumby flight’ terwijl ze kotszakjes uitdelen.
Sgt. Ondik, een soldaat die deel uitmaakt van de Media Operations vliegt met zware tegenzin met me mee tot Salerno. Zijn starende blik, diep blauwe ogen en op dwarsgelegde zwarte lange haar doet me sprekend denken aan Martin Sheen in Apocalyps Now. We worden opgewacht door Sgt. Valentine - FUCK all over the place - en Specialist Cook, die ons naar het Media Office Centre brengen, een zeldzaam uit stenen opgetrokken Afghaans huis onder een hazelnotenboom aan de rand van het tentenkamp.
Ik maak kennis met Majoor Sieber, die me uitleg geeft over de huidige militaire situatie in Oost-Afghanistan. Sieber’s vingers rollen over de levensgrote satellietkaart heen, terwijl hij me bij elke Oostelijke provincie aan de grens met Pakistan een update geeft. Na het afronden van elke provincie geeft hij me de cijfers weer hoeveel Taliban er in deze regio platgebombardeerd zijn. Op zijn vingers tellend, alsof hij in de aftermath van het bombardement de lijken in de smeulende ceder bossen aan de grens met Pakistan gaan tellen was, legde hij me het cijfer 33 voor voor de provincie Khost, waar ik ‘ingebed’ zou worden. Zijn blik daalde neer wanneer zijn vingers de provincie Logar bereikten, waar er afgelopen week vier Amerikaanse soldaten ‘geslacht’ zijn geweest door Taliban.
Specialist Cook geeft me een rondleiding door kamp Salerno, bijgenaamd Rocket City wegens het grote aantal inkomende raketten die de Taliban op het kamp lanceert. Disney Road blijkt vervangen te zijn door Artillery Road, Mc Donalds, Hamburger King en Pizza Hut zijn verdwenen. Enkel ‘The Green Beans’ - de plaatselijke koffietent waar je Cappucino’s drinkt in litervorm - en de PX - een warenhuis waar je eveneens je persoonlijke Harley Davidson kan bestellen - blijken overeind gebleven, eveneens de bordjes in de refter die de hoeveelheid kalorieeen van elk voedselonderdeel omvatten.
Ik maak kennis met Paul Avalone en de Ierse fotograaf John D McHugh. Deze laatste was het beu om Brown en Blair voor AFP te gaan fotograferen en is uiteindelijk met een contract voor The Guardian naar Afghanistan gevlucht. Samen met John D maak ik voor het eerst grondig kennis met zinsconstructies die opgebouwd zijn uit het basisbegrip fuck en zijn veelvuldige afgeleiden. Paul Avalone heeft van zijn vrouw een jaar carte blanche gekregen om in Afghanistan zijn zin te gaan doen. Ik heb met hem een discussie over het waarom de Amerikaanse troepen volgens hem in Afghanistan zijn.
Een korte anekdote: “We are in Afghanistan because of a guilty feeling coming from the ‘80’s. We are here because nowadays warfare has to be part of a huge reconstruction campaign. ‘This is a fucked up country, there is no oil, there is fucking nothing. Those people are happy with nothing, but when you give them something, they want to take it all. They want you to build a school for them, when the school has been finished they ask for the road which leads towards the school. But sir, we can not have a school without chairs, where are they? Thank you for the chairs sir, but where is the black board?” “Oh yes, sorry about that. Here is the black board..” “But Sir, where is the chalk to write on the black board? Please give us the chalk otherwise we can’t teach the children.” “Oh yes, of course…” “And Sir, we don’t have electricity to make light in the classroom. Please give us a generator..” “Of course, a class needs to have electricity…” “But Sir, this was very kind of you giving us a generator, but where is the gasoline…?” Provincial Reconstruction Team doesn’t exist in this country, it is Provincial CONSTRUCTION team. Those people are living in the 13th century and they are happy to do so, so please let them live in the Middle Ages and let’s get the fuck out of this country!”
“Those people are not educated, so blind. How can they see the world?” was een uitspraak die me bijgebleven was van een Afghaanse arts die in het hospitaal op de basis werkt.
Ik krijg een SMS van het Medivac Team dat ze naar Zuid-Afghanistan vliegen om er een soldaat op te pikken die de malaria heeft opgelopen. Ik vlieg met hun Black Hawk mee over de bergketens richting een FOB die Lilly heet. Bij elke fietser die onder ons heenpasseert, hoor ik door mij hoofdtelefoon: “l’ll shoot the fuck out of them Sir!!” Het doet me allemaal iets teveel aan Apocalypse Now denken. We zien de oprijsende pluim van een zware explosie aan de grens met Afghanistan, waarschijnlijk een IED. De piloot gaat er zich niet mee moeien, want het blijkt net over de grens te zijn.
In afwachting wanneer mijn unit me op de basis komt oppikken, dood ik de tijd met door een soort genie-eenheid te vergezellen die zich dag in dag uit bezig houdt met het opblazen van allerhande verloren gevlogen raketten, overtollige bommen en ander spul waar ze vanaf willen. Op de geschutskoepels van hun Humvees staat geschreven: “Guided tours Khost City - 25$”.
iPod aanzetten, hardrockdeuntje, Fuck the Fuckers, klaar om een reusachtige explosie te gaan maken. Op het menu staan een aantal Hellfire raketten, wat anti tank mijnen, een paar 155mm granaten waarvan de ontsteking mankeert en enkele mortieren die TNT lekken. Het geheel werd afgewerkt met foto’s van twee ex-vriendinnen van twee soldaten, eveneens een soort Dalton maskotte figuurtje van een ‘concurerende’ eenheid. Opblazen en wegwezen. Ik word ongemakkelijk van alle nitraatgeuren die de sprinstoffen vrijgeven.
Ik hoor in het Media Office Centre de naam ‘Dog Compagny’ vallen, waar ik de komende weken bij zou verblijven. Naast het geschut van enkele Houwitsers die een Taliban stelling 45 kilometer verder aan het beschieten zijn, begint het tussen de hittegolven door onverwacht te hagelen. Hagelstenen groot als okkernoten vallen uit de hemel. Ik heb in de tijd dat ik in Afghanistan verbleef maar één keer regen gezien, laat staan hagelstenen. Maar Khost is anders.
De Amerikanen spreken over Khost als ‘the bowl’, omdat het een uitgestrekte vallei is die aan de westelijke kant wordt omringd door hoge bergketens. Wanneer regenwolken uit het lager gelegen Pakistan en de Indus vallei overwaaien naar Afghanistan, blijven deze hangen voor de bergketens in het westen, waardoor Khost voor Afghanistan een uitzonderlijk nat klimaat heeft. Dit natte klimaat zou ons in de nabije toekomst nog een heel onprettige verrassing bezorgen.
Ik ontbijt tussen de bordjes die de calorieen aangeven. Een slordig gekleedde soldaat sloft de refter binnen met een shotgun met afgezaagde kolf in zijn rechterhand, alsof hij nog eerst even gaat ontbijten vooraleer hij een bank gaat overvallen.
Hij legt het wapen naast zijn kartonnen bord met gefrituurde Donutts op de tafel neer en kijkt spiedend rond. Zijn blik heeft iets als een hond. Een zwarte soldaat die me iets teveel doet denken aan een van de huurmoordenaars uit Pulp Fiction is als een priester voor enkele vrouwelijke collega’s een monoloog aan het voeren: “Trust me, the truth is the truth, a fact is a fact, right is right and wrong is wrong. I’m telling you, I will find him…”
Het doet me denken aan de speech van de eerste sergeant van mijn platoon tijdens een memorial die op dezelfde basis exact een week later zou plaatsvinden.
http://www.pieterjandepue.be/