Lichtpuntjes in Afghanistan

Lichtpuntjes in Afghanistan

Er gaat geen dag voorbij of er staan artikelen in de krant over de strijd van de Afghaanse bevolking. De strijd om in vrede te mogen leven, om eetbare produkten te mogen verbouwen en naar de markt te kunnen vervoeren in plaats van gedwongen poppy te moeten planten om opium te oogsten. De strijd ook om onderwijs te mogen volgen, niet uitsluitend gericht op het bestuderen van de Koran maar ook om vreemde talen te leren, om op hoger onderwijs voor te bereiden zodat uiteindelijk de Afghaanse bevolking zelf het land op de been brengt en houdt. Onderwijs, niet alleen voor jongens maar ook voor meisjes.

Is er dan niets positiefs te melden? Jazeker, natuurlijk is er ook goed nieuws. Soms zelfs haalt dat ook de krant. Zoals op 13 januari het artikel van Dexter Filkins in de New York Times (google: ‘Dexter Filkins,Mirwais) over de Mirwais school in Kandahar.

In November werden onderwijzeressen en meisjes onderweg naar deze school met accuzuur besproeid. Een poging tot intimidatie, een poging het onderwijs aan meisjes te stoppen. Filkins beschrijft hoe succesvol die poging op de korte termijn was: de school bleef leeg.
Frappant is, dat zonder hulp van internationale organisaties of van de International Security Assistance Force, zonder hulp ook van de centrale regering in Kabul, de hoofdonderwijzer in goede communicatie met de ouders er in is geslaagd om het vertrouwen terug te winnen.

Twee maanden na de laffe aanval op weerloze vrouwen en meisjes is de school weer net zo vol als voorheen. Toch schijnt er iets veranderd te zijn. De vastberadenheid om onderwijs te volgen, om in de toekomst iets voor Afghanistan te kunnen betekenen, die is toegenomen. Zo heeft de zuuraanval (google: acid attack,Kandahar) voor de fundamentalisten een contra-produktief effect gehad.

Het is een lichtpuntje in de duisternis. Een ander lichtpuntje is de enorme animo in de provincie Helmand om engels te leren. Het World Food Program van de Verenigde Naties stelt elke twee maanden een rantsoen van vijf kilo graan, acht kilo bonen en 3,5 kilo ghee (indiase soort boter) beschikbaar voor elke student en onderwijzer. Bij het toelaten van studenten genieten vrouwen de prioriteit.

Als deze lichtpuntjes niet doven en andere worden geboren, dan, uiteindelijk, worden het misschien ooit duizend stralende zonnen.