Gent mobiliseert voor Gaza.

Diverse groep.

Ik ben al lang actief in solidariteitsverenigingen. Toch heb ik hier veel bijgeleerd. De initiatiefnemers waren niet alleen mensen die focussen op Palestina of Noord-Zuid. We kwamen allemaal in beweging rond die ene motivatie: er is nú een genocide aan de gang in Gaza en die willen wij halt toeroepen! Van op de eerste vergadering voelde ik dat het een diverse groep was: mensen en verenigingen met verschillende politieke strekkingen, verschillend engagement, verschillende actiemethodes, …  Aanvankelijk moesten we de violen wat gelijkstemmen, maar dat verliep heel vlot.
Iedereen was akkoord dat we de boodschap in Gent wilden overbrengen op een vredelievende manier. De nieuwsberichten over de betogingen in Antwerpen en Brussel werden overschaduwd door rellen met een groepje boelzoekers. We wilden alles in het werk stellen om dat in Gent te voorkomen. Dat we daarin slaagden, was op de nieuwsberichten te zien: geen geweld, dus ook weinig uitzendtijd.

Hectische week.

We hadden 4 dagen de tijd om alles in orde te krijgen. Enerzijds waren er de praktische regelingen. Anderzijds moest het nieuws bekend raken. Organisaties moesten tijdig de kans krijgen mee te werken en te mobiliseren.
Als ordewoorden kozen we dezelfde oproep als in Brussel. Kwestie van daar niet over te discussiëren. We wilden gezinnen met kinderen een belangrijke plaats geven, dus zouden we  de vredesgedachte benadrukken met witte ballonnen en met bloemen. Iemand kwam met een voorstel voor route. Iemand anders ontwierp een affiche. Er kwam een website www.gentvoorgaza.be.  Een groepje ging onderhandelen met de politie. We deden een zoektocht naar fluovestjes voor de ordedienst. Harry kocht een massa bloemen (niet geïmporteerd uit de bezette gebieden!). Ik gebruikte ongegeneerd al mijn mailinggroepen om de boodschap digitaal te verspreiden. Achter mijn PC voelde ik mij soms maar een eenzame mailer. Ik wist echter dat elders in de stad velen actief waren bij de eigen achterban en met de eigen actiemogelijkheden.

Moslims.

Ondertussen leerde ik de Gentse moslimwereld kennen. Frank van VOEM was een van de grote trekkers van het project. Dankzij hem betrokken we ook de moslimverenigingen en imams actief bij de organisatie. Terwijl de meeste Vlamingen bleven vrezen voor relletjes, kwamen de mohammedanen veel zekerder over. Zij kenden hun pappenheimers en wisten hoe zij er moesten mee omgaan. De boodschap verspreidde zich opvallend snel in hun contreien. Ik herkende een soort gemeenschapsgevoel dat in Vlaanderen versnipperde naarmate de “parochie” een minder belangrijke rol ging spelen. Na de betoging hoorde ik bij vrijzinnigen wel het commentaar dat je ook voor vrede kan opkomen zonder Allah te roepen.  Persoonlijk had ik daar geen problemen mee. Allah is voor hen de bindende factor om samen voor hun idealen op te komen.

Politiediensten.

Aanvankelijk hoorde ik bij sommige actievoerders een zekere terughoudendheid tav de politie. Op basis van mijn ervaringen bij vorige acties in Gent, was ik daar gerust in. Dat bleek niet onterecht. Je kon natuurlijk voelen dat ook de politiediensten alles in het werk wilden zetten om rellen te voorkomen. Dat is hun verantwoordelijkheid. Ze deden dat echter op een niet-provocerende manier. Ze stelden enkel de elementaire minimumvoorwaarden, zoals het vermijden van geweld, het verbod op dragen van maskers. Daarnaast gaven ze de organisatoren veel kansen en hielden zich actief op de achtergrond. Tijdens de actie zelf waren ze met velen klaar om in te grijpen, maar aangezien er geen problemen kwamen, zagen we daar maar een fractie van.

Een mooie les: wil je dat de mensen zich niet misdadig gedragen, behandel ze dan niet als misdadigers.

Daarom voeg ik een foto bij van een politieverantwoordelijke samen met de imam.