Wedstrijd in het riet

Apen zijn er genoeg, in dit door UNESCO geklasseerd stukje werelderfgoed. Het reservaat rond Drakensberg - een bergketen die haar naam kreeg van de Afrikaanse boeren die Kaapstad ontvluchtten voor de Britten - is een prachtig staaltje natuur. De rust in de regio werd afgelopen verstoord door de 140 deelnemers van de Jean Pictet Competition. Door een te trage internetverbinding komen de blogberichten met een beetje vertraging op de feiten.

Pictet Time

Bij het begin van de wedstrijd worden alle horloges op dezelfde tijd gezet: de ‘Pictet-time’ moet er voor zorgen dat geen enkel team te vroeg of te laat op een simulatie-opdracht verschijnt. Dagelijks staat iedereen om 8u stipt te wachten om een opdracht in ontvangst te nemen, vervolgens zie je alle teams haastig naar hun hotelkamers lopen, om even later volledig in karakter (een diplomaat, een rebel of een journalist) op de afspraak te verschijnen. De andere hotelgasten schrokken zich een hoedje toen het team van de American Air Force plotseling in uniform over het terras marcheerde, of toen het Israelische team volledig in Rode Kruis-kledij langs de receptie liep. Passen in hetzelfde rijtje: het Zimbabwaanse team dat kapstokken gebruikte als kalashnikovs, Canadezen die met trekzak op ‘missie’ vertrekken en juryleden die, gekleed in lappen stof, in het riet langs de rivier doen alsof ze burgerslachtoffers zijn van het gewapend conflict dat aan de gang is.

Living Apart Together - restanten van de apartheid

Het hotel waarin we verblijven is opnieuw een interessant voorbeeld van hoe de Zuid-Afrikaanse maatschappij precies werkt. Het hotel is al twee eeuwen in handen van een blanke Zuid-Afrikaanse familie. Meer dan 200 inwoners van nabijgelegen dorpen worden er tewerk gesteld, allemaal Zulu’s of andere Afrikaanse stammen. De dorpjes konden we zien tijdens de busrit hierheen, vaak zijn het niet meer dan een paar ronde hutjes met een dak van stro, soms voorzien van electriciteit maar zonder stromend water. Hier en daar is een school gebouwd door verschillende NGO’s. Dagelijks werkt de hotelcrew dus in een oase van weelde, om vervolgens huiswaarts te keren naar hun dorp. Ik vraag me af hoe zij dit contrast aanvoelen.

Intussen is de wedstrijd afgelopen en zijn de meeste teams veilig huiswaarts gekeerd. Hoe dat verliep lees je in het volgende bericht!