Maleisië haalt goedkope arbeiders uit Bangladesh

3D staat voor dirty, dangerous en difficult: vies, gevaarlijk en moeilijk. Veel jonge Maleiers passen voor deze baantjes. En daarom kiest Maleisië al jaren voor een goedkope oplossing: arbeiders uit het buitenland halen. Het gaat vooral om jobs in de bouw of in de beveiliging. Vandaag nog kwam de regering met een plan om anderhalf miljoen arbeiders uit Bangladesh te halen. Dat is op zich niet zo’n bijzondere actie, ware het niet dat het er dit keer wel heel veel zijn. En daarmee rijst ook de vraag: heeft Maleisië die arbeiders wel nodig?

Jeugdwerkloosheid

Zo’n 11% van de Maleiers tussen de 15 en 24 is werkloos. Een aardig percentage. Maar volgens Minister van Jeugd en Sport, Khairy Jamaludding, ziet deze 11% de beschikbare jobs niet zitten. ‘De Bengalen zullen alleen maar in bepaalde sectoren komen werken, zoals op plantages of in de bouw. Hier wil de jeugd niet graag werken’, zei hij.

Er zijn op dit moment meer dan twee miljoen geregistreerde arbeidskrachten uit het buitenland. Op een bevolking van ruim 29 miljoen is dat redelijk veel, zeker als je je bedenkt dat jeugdwerkloosheid een probleem is. Illegale werkers zijn hier nog niet eens bijgerekend.

Vakbonden

De oppositie vindt het plan maar niks. Fahmi Fadzil, de vice-president van PKR, het grootste oppositie orgaan in Maleisië bestaande uit verschillende partijen, zegt dat de overheid het nalaat om de echte redenen te begrijpen waarom de jeugd wegblijft van deze jobs. ‘Begin al eens met het minimumloon te verhogen naar RM 1500 (325 euro, red.) en de werkers wat meer rechten te geven, bijvoorbeeld via vakbonden.’

Websites

Er zijn websites te vinden die Maleise bedrijven ertoe aan proberen te zetten om goedkope arbeidskrachten uit het buitenland te halen. Maar deze arbeiders worden niet altijd goed behandeld. Zo ken ik een geval waar zo’n dertig Bengalen ’s nachts in de school werden opgesloten die ze aan het bouwen waren. Met z’n allen sliepen ze daar op de grond. Toen aan de opzichter werd gevraagd wat die arbeiders moesten doen mocht er een brand uitbreken, was zijn antwoord dat ze dan maar uit het raam moesten springen.

Ze verdienen zo’n 250 euro per maand.

Of het groepje Nepalese bewakers dat ik eens tegenkwam. Met acht man slapen ze op één kamer, in stapelbedden, waar ze ook nog huur voor moeten betalen. Ze verdienen zo’n 250 euro per maand, waar naast de huur ook eten, drinken en een telefoonabonnement van betaald moet worden. Ook moeten ze dan nog geld naar huis sturen, want daar doen ze het allemaal voor.

Deze problemen worden nooit aangepakt omdat de overheid profiteert van de buitenlandse arbeiders. Ze verdienen goud geld op de projecten waar ze goedkope krachten voor inhuren en mochten deze arbeiders voorgoed in Maleisië blijven, betalen ze uiteraard nog een aardig percentage belasting.

Fundering

Het is een ingewikkeld dilemma waar niemand meteen een antwoord op heeft. Maar onder de bevolking maakt het de tongen los. ‘De ministers hebben gefaald, want het begint bij onderwijs. De zogenaamde 3D-jobs zijn de fundering van de samenleving. Maar door men aan te leren dat ze vies, gevaarlijk en moeilijk zijn, wil niemand ze uitvoeren en zitten we met een boel werklozen’, zegt ene Lielain op internet. In dezelfde discussie schrijft Arif dat het probleem bij het financiële plaatje ligt. ‘Een job met risico’s moet ook zo betaald worden. Betaal naargelang de opleiding en het soort job’, oppert hij.

En daar heeft hij best een punt. Want veel van de arbeiders zijn laaggeschoold en hebben geen idee waar ze mee bezig zijn. Je merkt het aan verkeerd aangelegde rioleringen bijvoorbeeld, of een totaal onlogische indeling van appartementen. Er wordt maar wat gedaan.

Of Maleisië die anderhalf miljoen Bengalen nodig heeft? Ik denk het niet. Maar wat de overheid wil, is wet. En dus wordt het ene probleem met het andere probleem opgelost, in plaats van het probleem aan te pakken bij de wortel. Maleisië ten voeten uit.