“Wij hebben dialoog met het volk zelf” (Venezuela 4)

Het is logisch dat de leden van de missie uit respect voor het land alle regels volgen. De anekdote in een vorige blog ging over de kostprijs van een maaltijd in een heel eenvoudig restaurant. Als we op de zwarte markt de dollars zouden omgezet hebben in Bolivars, dan zouden we inderdaad voor een prikje gegeten hebben. Maar officieel betaal je voor een eenvoudige maaltijd of andere diensten en producten onmogelijke prijzen. Daar kan niemand naast en dat wijst op een zwaar probleem, economisch en zeker ook sociaal. 

Nooit – voor zover iemands herinnering in de ILO reikt - werd een ‘high level mission’ geleid door de drie voorzitters van de Raad van Bestuur. Voor mij is het de zevende missie in negen jaar, vroeger als werknemersvoorzitter van de Commissie van de Normen, nu als werknemersvoorzitter van de Raad van Bestuur. De regeringsvoorzitster is Victoria Marina Velásquez de Avilés, vroeger minister en nu ambassadrice van El Salvador in Genève en mijn werkgeverscollega Daniel Funes de Rioja (Argentinië) maakt het tripartisme compleet.

Ieder van ons heeft een medewerker, ik wordt vergezeld door Raquel Gonzalez, directeur van het Internationaal vakbondsbureau (IVV) in Genève en secretaris van de werknemersgroep in de ILO. Cleo Doumbia-Henry is het hoofd van het normendepartement en een monument in werknemers- en mensenrechten. Ze is vergezeld van twee internationale ILO-topjuristen. Maar hoe dan ook, de conclusies moeten door de drie voorzitters worden geformuleerd.

De regering zorgt voor de nodige veiligheidsmaatregelen, erg vergelijkbaar met de vier andere missies die ik deed in Latijns-Amerika, toch went het nooit. De missie is van bij de aanvang erg zichtbaar in alle media en ook ‘The Economist’ bijvoorbeeld publiceerde een artikel over het belang van de missie.

De eerste dag verloopt erg officieel met een ontvangst op het Ministerie van Werk en Sociale Zekerheid, het Hooggerechtshof, de Procureur-Generaal en het Hoofdkwartier van de Gerechtelijke Politie.

De Minister van Arbeid en de andere ministers worden geflankeerd door vice-minister Elio Colmenares, dit in opdracht van president Maduro die tijdens de missie in Cuba is. Hij is steeds aanwezig en formuleert telkens zijn conclusies, ook bij de Gerechtelijke Macht en het Parlement.

Samengevat komt de openingsstatement van de ministers en Elio Colmenares op het volgende neer. De Grondwet (opgesteld door Chávez) beschouwt arbeid als een sociaal proces en de samenleving is gebaseerd op gelijkheid, rechtvaardigheid en verdeling van de rijkdom. Privaat eigendom kan, als deze ingezet wordt voor het maatschappelijk belang en als de winst eerlijk is en de uitbetaalde lonen eveneens. Het loon is een inkomen en niet de prijs voor arbeid want arbeid is geen koopwaar (nvdr: dat zegt de ILO ook in haar beginselverklaring en dat zei iemand als Cardijn hier ook). De minimumlonen worden jaarlijks herzien (nvdr: maar gaan in de realiteit sterk achteruit wegens de inflatie en de muntontwaarding). Thuisblijvende moeders krijgen een vergoeding want ze worden beschouwd als werkneemsters. Ontslag kan enkel mits toelating van een derde onafhankelijke partij. De werknemers worden gezien als één groep.

De huidige regeringspartij heeft de wapens moeten opnemen om de werknemersrechten te verdedigen. Gezien het sociaal driepartijenoverleg niet werkte, hebben zij het vervangen door de participatieve democratie: “Wij hebben dialoog met het volk zelf, wij hebben de conventies van de ILO verbeterd”. Zij staan ook open voor de organisaties die dat wensen, maar Fedecamaras en sommige vakbonden trachten vooral een politieke rol te spelen, volgens de regering zijn ze meestal niet representatief maar worden ze desondanks niet gediscrimineerd. De erkenning van organisaties gebeurt door de ‘Electoral Commission’. De klacht in de ILO staat volgens de regering vol leugens en Fedecamaras heeft zich nooit verontschuldigd voor wat deze organisatie heeft aangericht (staatsgreep 2002), dit laatste is zeker juist.