MOJOCA: straatkinderen hun eigenwaarde teruggeven (Guatemala 2)

Vorige donderdag hebben we nog twee meisjes begraven

Wij ontmoeten Gerardo Lutte, een Belg die zijn leeftijd meeheeft. Hij werkte vroeger in de sloppenwijken van Rome. Hij stelt de echte bazen van het huis voor: Glenda, de jonge voorzitster, Alejandra, Diana en Jonathan.

“Vorige donderdag hebben we nog twee meisjes begraven, ze waren verkracht en vermoord. In Guatemala-City maar ook in heel Guatemala overheerst het geweld. Kinderen komen op straat terecht door misbruik, geweld, dikwijls in het gezin, op zoek naar beter, naar overleving maar geraken door het harde leven verslaafd aan alcohol, het snuiven van lijm of andere chemicaliën en drugs.” Ze zijn hier niet te spreken over de straffeloosheid, daarachter zitten soms grote rijke kartels, zoals de drugsmaffia. De overheid of het rechtssysteem kunnen of willen hier niet tegenop gaan.

Mojoca kent de straten van Guatemala-City, want de mensen die hier de leiding hebben, waren zelf slachtoffers. Ze halen ze weg van de straat, geven ze een tijdelijk onderkomen in het vrouwenhuis bijvoorbeeld. Wij zagen er jonge vrouwen bij de verzorging van hun baby’s en het maken van het eten. Zij praatten met hen, ze hopen hun kinderen een betere toekomst te kunnen geven en zijn intussen erg dankbaar dat ze hier worden opgevangen en een nieuw thuisgevoel krijgen

Hun eigen leven in handen nemen

De jongeren leren zichzelf opnieuw verzorgen, wat hun rechten en plichten zijn, hen wordt geleerd hoe ze voor zichzelf moeten opkomen door het leren van vaardigheden en het aanleren van jobs. Ze leren kleine sommen te verdienen bijvoorbeeld door het sorteren van afval dat kan gerecycleerd worden, Ze worden opnieuw in het onderwijssysteem ondergebracht en begeleid en worden tijdens de gevaarlijke uren van dag en nacht van straat gehouden. Ze volgen diplomagerichte opleidingen en leren muziek kennen. Ze worden begeleid om voldoende te verdienen, dikwijls in de informele economie om rond te komen om een huisje of appartement te huren en zelfstandig te gaan wonen. Terwijl ze gaan werken wordt gezorgd voor kinderopvang.

Meer recent wordt hetzelfde werk gedaan met jongens, hen leren opnieuw hun leven in handen te nemen, door zelfdiscipline, door zich te verzorgen, door schrijnwerkerij, bakkerij, e.a. aan te leren. Voor de oprichting van kleine bedrijfjes kunnen ze een beperkte lening krijgen. Voor hun rechten worden ze in contact gebracht met de vakbonden, vooral de CGTG

Het gehele wordt ondersteund door diensten, dikwijls hebben straatkinderen geen naam, geen identiteit. Wanneer zijn ze geboren? Dat vergt veel sociale begeleiding en administratie. Er is voltijds een verpleegster aanwezig en ze kunnen beroep doen op dokters en werken met een hospitaal.

We bezoeken het centrale huis en komen in een cursus voor vrouwen, velen van hen zijn misbruikt. Ze leren hoe opnieuw met sexualiteit om te gaan. We eindigen ons bezoek in het vrouwenhuis.  We eten er lekkere pizza’s, van de pizzeria van Mojoca, en ook hier zijn kwaliteit en (voedsel)hygiëne geen slogans.

“Verloren” mensen begeleiden om zelf hun weg te gaan, bewust en overtuigd dat mensen en werknemers ook rechten hebben. Want ook dat wordt hen hier geleerd.