Relati-vering ;-)

In 2010 bestaat de Kiro 50 jaar. Dat moet gevierd worden. Om de feestelijkheden voor te bereiden en tegelijkterijd voor een soort “groot onderhoud” van de beweging, trekken we van nu tot half februari zowat elk weekend naar een ander stukje binnenland. Als eerste was Jérémie aan de beurt, een provinciehoofdstad, een goeie 300 kilometer van Port-au-Prince.
Een dagje in een rammelend sardienenblik
Om 6u ‘s morgens stapten Marc-Rozeb en ik in. Onze aftandse, bont beschilderde Amerikaanse schoolbus heette “Fidelité”, al vind ik persoonlijk dat “Liberté” haar beter typeert. Er was plaats voor zo’n 32 mensen. We vertrokken uiteindelijk 2 uur later met 57. We zaten op elkaar gepropt op een beklede plank met een andere plank in onze rug en een ijzeren staaf ter hoogte van onze kont. Zelf zat ik tegen de blikken wand aangedrukt. Gelukkig had ik een lading uniformen bij om de uitstekende bouten mee te bufferen. Daar gingen we dan voor de komende… 12 uur.
On the rocky road to Jérémie…
Het landschap dat aan ons voorbijdaverde was onbeschrijflijk mooi. Als we aan een rivier kwamen, dan gingen we… erdoor. Aan de rijkelijk beboste heuvels kropen we balanserend, maar met een zekere vastberadenheid op. Haast overal langs het adembenemende traject hadden inpakkunstenaars à la Cristo rotsen, struiken, zelfs graven met vrolijke stoffen bedekt. Of was het de was die in de zon lag te drogen?
Ouvri kò w (Je lichaam openen)
Mijn collega Alexandra had mijn reisgezel Marc-Rozeb goed ingepeperd dat hij moest vermijden dat ik in de bus -zoals ze dat in het Kreools zeggen- “mijn lichaam teveel zou openen”. Ze zegt dat ik daar de neiging toe heb. Lieve schat, maak je geen zorgen, het betekent niet wat ik met mijn onkuise geest eerst dacht dat het betekende. Voor wildvreemden leg ik mijn ziel bloot. Mijn hart ligt op mijn tong. Met het kwistig rondstrooien van details over mijn privé-leven, zou ik wel eens mijn eigen kidnapping kunnen uitlokken. Ik weet het wel, maar als toemaatje nog eens 14 uur zwijgen, dat was toch teveel voor Corneel.
Relati-veren voor gevorderden…
Tijdens de eerste rit had ik mijn erbarmelijke toestand gerelativeerd: nog goed dat het geen nachtreis is, gelukkig heb ik nog een ruggensteun en die zitplank is toch goed vastgespijkerd, ik kan mijn benen toch af en toe uitstrekken, ik zit tenminste droog, gelukkig zit ik niet tussen twee aangeschoten venten die mij het hof proberen te maken… Tijdens de terugtocht vielen helaas ook al deze voordelen weg, al hebben zo twee vrijgevige bodyguards natuurlijk ook wel iets ;-) Ik moest dus naar relati-vering voor gevorderden grijpen: gelukkig zingt het gelegenheidskoor op de achterste rijen niet vals, die aan elkaar gebonden kippen daar in het bagagerek zien er precies toch nog minder gefortuneerd uit, we zijn tenminste niet in die ravijn gedonderd,…
PS: Wie van plan was om voor mij een kerstkado te gaan shoppen, kan ik misschien een suggestie doen. Ik doe mee aan FeelGoodGift. Een goed initiatief tegen de overdreven commercialisering en voor meer solidariteit, maar met een als je het mij vraagt wat ongelukkig gekozen naam. Ik zou jullie willen vragen om een gift te doen voor Broederlijk Delen omdat ik weet dat het geld goed besteed wordt. De Kiro geeft haar fondsen (die voor een groot deel via Broederlijk Delen binnenkomen) alvast niet uit aan luxe (getuigen de blauwe plekken op mijn poep ;-), maar aan vorming voor kinderen en jongeren overal in Haiti.
Je kan je online gift storten vanop mijn eigen FeelGoodGift-webpagina, die je kan bezoeken op Ik wil helpen.
Alvast ne dikke merci,
Lies
Meer info vind je hiernaast en op http://www.feelgoodgift.be